Metoda Kjeldahla jest klasyczną techniką analityczną stosowaną do oznaczania azotu całkowitego w substancjach organicznych. Jest to metoda oparta na trzech głównych etapach: mineralizacji, destylacji i miareczkowania. W pierwszym etapie, substancja organiczna jest poddawana mineralizacji w obecności kwasu siarkowego, co prowadzi do przekształcenia azotu organicznego w amoniak. Następnie, w procesie destylacji, amoniak jest uwalniany i zbierany w roztworze kwasu, a w ostatnim etapie, miareczkowanie amoniaku pozwala na dokładne oznaczenie jego zawartości. Ta metoda jest szczególnie cenna w analizie próbek rolniczych, takich jak gleby i nawozy, gdzie zawartość azotu ma kluczowe znaczenie dla oceny jakości nawożenia i plonów. Ponadto, metoda Kjeldahla jest uznawana za standardową metodę w wielu laboratoriach analitycznych, co podkreśla jej znaczenie i niezawodność w praktyce analitycznej.
Metody Volharda, Wardera i Mohra, mimo że są uznawane za autorytatywne w swoich dziedzinach, nie są odpowiednie do oznaczania azotu całkowitego w substancjach organicznych. Metoda Volharda, która jest techniką miareczkowania, jest stosowana w analizie jonów halogenkowych i innych związków, jednak nie odpowiada na potrzebę analizy azotu w postaci organicznej. Podobnie, metoda Wardera, znana ze swojego zastosowania w oznaczaniu białek, również nie jest wystarczająco skuteczna dla azotu całkowitego ze względu na wyjątkowość form, w jakich azot występuje w substancjach organicznych. Z kolei metoda Mohra, która jest techniką miareczkowania wykorzystującą chromian srebra, znajduje zastosowanie w analizie chlorków, a nie azotów. Decydującym błędem w myśleniu może być przekonanie, że różnorodność aplikacji tych metod czyni je uniwersalnymi, co nie jest zgodne z ich specyfiką. Każda z tych metod ma swoje ograniczenia i zastosowania, które nie obejmują analizy azotu całkowitego w substancjach organicznych. W branży analitycznej kluczowe jest wybieranie metod odpowiednich do specyfiki badanej próbki, co w przypadku azotu organicznego wyraźnie wskazuje na metodę Kjeldahla jako optymalną i uznawaną za standard.