Optymalna długość młyna kulowego do rozdrabniania fosforytów wynosi 4,0 m, co wynika z analizy jego pojemności i kształtu. Młyn ma przekrój o powierzchni 1,5 m², co oznacza, że jego objętość można obliczyć ze wzoru: V = A * h, gdzie V to objętość, A to pole przekroju, a h to wysokość (długość w przypadku walca). Skoro procesowi rozdrabniania poddaje się 2 m³ fosforytów, a maksymalna objętość surowca w młynie wynosi 1/3 jego całkowitej objętości, to całkowita objętość młyna musi wynosić 6 m³. Zatem długość młyna obliczamy jako h = V / A = 6 m³ / 1,5 m² = 4 m. Takie podejście jest zgodne z ustawieniami procesów technologicznych w przemyśle minerałów, gdzie przestrzeganie optymalnej objętości sprzętu jest kluczowe dla efektywności i wydajności rozdrabniania. Dodatkowo, odpowiednia długość młyna pozwala na osiągnięcie maksymalnej efektywności energetycznej, co jest istotne w kontekście kosztów operacyjnych.
Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że przyjęcie długości 1,5 m czy 2,0 m jest zbyt niskie w kontekście objętości, jaką powinien mieć młyn kulowy. Przy długości 1,5 m, przy tej samej powierzchni przekroju, całkowita objętość młyna wynosiłaby tylko 2,25 m³ (1,5 m² * 1,5 m), co nie spełniałoby wymogu objętości 6 m³ potrzebnej do pomieszczenia 2 m³ surowca, a tym samym nie spełniałoby kryteriów efektywności procesu. Z drugiej strony, 2,0 m dałoby objętość 3 m³ (1,5 m² * 2 m), co również byłoby niewystarczające. Odpowiedzi 3,0 m również nie spełniają wymogu, ponieważ daje tylko 4,5 m³ (1,5 m² * 3 m), co wciąż nie zapewnia pełnego wykorzystania objętości młyna. Typowe błędy w tej analizie wynikają z nieprawidłowego obliczania wymaganej objętości oraz niezrozumienia zasady, że maksymalne obciążenie młyna powinno wynosić jedną trzecią jego całkowitej objętości. W przemyśle minerałów kluczowe jest, aby każdy element procesu technologicznego był odpowiednio zoptymalizowany, a niedoszacowanie wymagań dotyczących pojemności urządzeń prowadzi do obniżenia ich efektywności oraz zwiększonych kosztów operacyjnych.