Odpowiedź 2,0 : 1 jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać mieszaninę poprodukcyjną z zawartością 35% mol. dichlorometanu (CH2Cl2), konieczne jest zachowanie odpowiedniego stosunku molowego reagentów. W procesie chlorowania metanu, kluczowym aspektem jest kontrolowanie stosunku reagentów, aby zapewnić pożądany skład produktów. W tym przypadku, stosunek 2,0 : 1 oznacza, że na każdą cząsteczkę metanu (CH4) przypadają dwie cząsteczki chloru (Cl2). Taki stosunek pozwala na efektywne wykorzystanie reagentów, minimalizując ryzyko powstawania niepożądanych produktów ubocznych. W praktyce przemysłowej, kontrola stosunku reagentów jest niezbędna do utrzymania optymalnych warunków reakcji chemicznych, co z kolei prowadzi do zwiększenia wydajności procesów oraz obniżenia kosztów produkcji. Należy również pamiętać, że właściwe zrozumienie i zastosowanie tego typu reakcji chemicznych jest kluczowe dla wielu aplikacji, w tym w przemyśle chemicznym i petrochemicznym.
Wybór niewłaściwego stosunku molowego reagentów może prowadzić do niepożądanych efektów w procesie chlorowania metanu. Na przykład, odpowiedź 1,7 : 1 sugeruje, że stosunek reagentów nie jest wystarczająco zrównoważony, co skutkuje mniejszą produkcją dichlorometanu. Tego rodzaju pomyłka wynika często z mylnego założenia, że mniejsze ilości reagentu mogą wystarczyć do uzyskania pożądanego produktu. W rzeczywistości, zbyt niski stosunek Cl2 do CH4 może prowadzić do niedostatecznego chlorowania, co skutkuje małą wydajnością pożądanych produktów, a zamiast tego mogą powstawać inne związki chlorowe. Należy również zauważyć, że wybór odpowiedniego stosunku molowego jest kluczowy dla osiągnięcia równowagi reakcji i efektywności procesu. Z kolei odpowiedzi takie jak 1,0 : 2 i 2,3 : 1 wskazują na błędne zrozumienie zależności między reagentami. Stosunek 1,0 : 2 sugeruje, że na jedną cząsteczkę chloru przypadają dwie cząsteczki metanu, co jest w praktyce znacznie mniej efektywne i uniemożliwia uzyskanie wymaganej zawartości dichlorometanu. Przemysłowe procesy chemiczne opierają się na precyzyjnych obliczeniach i analizach, co czyni nieodpowiednie stosunki molowe nie tylko nieefektywnymi, ale i kosztownymi. Takie błędy w obliczeniach mogą prowadzić do zwiększenia kosztów operacyjnych oraz obniżenia jakości produktów końcowych.
