Metoda skroplenia gazów, opracowana przez Karla von Lindego, jest kluczowym procesem w produkcji tlenu i azotu, który opiera się na zasadzie rozprężania powietrza oraz jego subsequentnej chłodzenia. Proces ten polega na sprężaniu powietrza do wysokiego ciśnienia, a następnie na jego rozprężaniu, co prowadzi do obniżenia temperatury. Przy odpowiednio niskich temperaturach, składniki powietrza, takie jak azot i tlen, skraplają się, umożliwiając ich oddzielenie. Przykłady zastosowania tej metody obejmują przemysł medyczny, gdzie tlen jest niezbędny w terapii tlenowej, oraz przemysł chemiczny, gdzie azot jest wykorzystywany do wielu procesów, takich jak produkcja nawozów czy jako gaz obojętny w reakcjach chemicznych. Metoda Lindego jest zgodna z najlepszymi praktykami branżowymi, co czyni ją powszechnie stosowaną i uznaną na całym świecie.
Chociaż istnieje wiele metod skroplenia gazów, odpowiedzi takie jak Halcon, Koppersa-Totzka i Lurgi nie są związane z podstawowym procesem skraplania powietrza w produkcji tlenu i azotu. Metoda Halcon, choć stosowana w przemyśle, koncentruje się głównie na procesach separacji gazów przy zastosowaniu membran, co nie jest tożsame z metodą skroplenia. Koppersa-Totzka to technologia wykorzystywana głównie do produkcji gazu syntezowego, a nie do separacji gazów ze skroplonego powietrza. Metoda Lurgi, z kolei, jest znana przede wszystkim z procesów zgazowania węgla i nie ma zastosowania w kontekście produkcji tlenu i azotu z powietrza. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków mogą obejmować mylenie różnych procesów technologicznych ze względu na ich złożoność i różnorodność zastosowań w przemyśle. Dlatego istotne jest zrozumienie, że skuteczne uzyskiwanie czystych gazów, takich jak tlen i azot, wymaga znajomości odpowiednich metod skraplania oraz ich mechanizmów, co czyni metodę Lindego najskuteczniejszym i najczęściej wykorzystywanym rozwiązaniem w tej dziedzinie.