Manganometryczne oznaczenie zawartości jonów Fe<sup>2+</sup> wykonuje się w środowisku kwasowym, ponieważ w takim pH żelazo(II) istnieje w postaci rozpuszczalnych jonów. W środowisku kwasowym, na przykład przy użyciu kwasu siarkowego lub solnego, jony Fe<sup>2+</sup> są stabilne i nie utleniają się do Fe<sup>3+</sup>, co mogłoby prowadzić do błędnych wyników analizy. W praktyce, podczas tego oznaczenia często stosuje się titrację manganianem(VII) potasu, gdzie manganian(VII) działa jako utleniacz, a jony Fe<sup>2+</sup> są utleniane do Fe<sup>3+</sup>. Zgodnie z normami analitycznymi, takich jak PN-EN ISO 11885, kwasowe środowisko jest kluczowe dla poprawności analizy. Przykładami zastosowania tej metody są analizy w laboratoriach chemicznych i zakładach przemysłowych, gdzie kontrola jakości i zawartości metali jest istotna dla procesów produkcyjnych.
Środowisko obojętne, zasadowe czy słabo zasadowe nie są odpowiednie dla manganometrycznego oznaczenia Fe<sup>2+</sup>. W przypadku pH obojętnego jony żelaza(II) mogą zacząć reagować z innymi związkami obecnymi w roztworze, co prowadzi do tworzenia słabo rozpuszczalnych osadów i utraty dokładności pomiaru. W środowisku zasadowym, jony Fe<sup>2+</sup> ulegają szybkiemu utlenieniu do Fe<sup>3+</sup>, co uniemożliwia ich oznaczenie jako Fe<sup>2+</sup>, a zatem prowadzi do fałszywych rezultatów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich nieprawidłowych wniosków, wynikają z nieznajomości podstaw chemii analitycznej oraz niewłaściwego rozumienia wpływu pH na stabilność chemiczną analizowanych jonów. Użytkownicy często mylą środowisko zasadowe z optymalnym dla wielu innych reakcji chemicznych, jednak w tym przypadku kluczowe jest kwasowe pH. Dlatego dla wiarygodnych wyników przy oznaczaniu Fe<sup>2+</sup> należy ściśle przestrzegać zasad analizy w środowisku kwasowym, co jest zgodne z dobrymi praktykami chemicznymi i standardami branżowymi.