Klej polioctanowinylowy (PVA) jest najczęściej stosowanym klejem do łączenia elementów graniakowych dzięki jego doskonałym właściwościom adhezyjnym i elastyczności. PVA charakteryzuje się dobrą przyczepnością do różnych materiałów, w tym drewna, co czyni go idealnym wyborem w zastosowaniach, gdzie wymagane jest mocne i trwałe połączenie. Ponadto, klej ten jest wodny, co oznacza, że jego aplikacja jest łatwa, a czas schnięcia można kontrolować, co pozwala na precyzyjne dopasowanie elementów przed utwardzeniem. W praktyce, PVA jest szeroko używany w branży meblarskiej oraz podczas produkcji złożonych konstrukcji drewnianych. Dobre praktyki wskazują, że przed nałożeniem kleju należy odpowiednio przygotować powierzchnie, aby uzyskać optymalną adhezję. Trwałość i odporność na czynniki zewnętrzne kleju PVA są zgodne z normami branżowymi, co czyni go odpowiednim wyborem do różnorodnych aplikacji, w tym także do zastosowań wewnętrznych i zewnętrznych.
Wybór kleju topliwego może wydawać się atrakcyjny ze względu na jego szybkość aplikacji i możliwość użycia w różnorodnych materiałach, ale jego właściwości nie są wystarczające do trwałego łączenia elementów graniakowych. Kleje topliwe, chociaż dobrze sprawdzają się w krótkoterminowych aplikacjach, charakteryzują się ograniczoną odpornością na wysokie temperatury i wilgoć. W przypadku zastosowań, gdzie wymagana jest trwałość i odporność na zmienne warunki środowiskowe, klej topliwy nie spełnia oczekiwań. Z kolei kleje glutynowe, pomimo że mogą być stosowane w niektórych aplikacjach, często są mniej elastyczne i mogą nie zapewniać odpowiedniej przyczepności w długoterminowym użytkowaniu, co prowadzi do ryzyka osłabienia połączenia. Mocznikowy klej ma swoje miejsce w przemyśle, jednak nie jest zalecany do łączenia elementów graniakowych, jako że jego właściwości chemiczne mogą nie zapewniać odpowiednich parametrów wytrzymałościowych i trwałości w kontekście zmiennych warunków. Główne błędy przy wyborze kleju polegają na ignorowaniu specyfiki materiałów oraz ich zastosowania, co może prowadzić do słabych połączeń, a w dłuższym okresie do awarii całej konstrukcji.