Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Moim zdaniem, patrząc na temat owalności wyrobów szklanych, łatwo się tu pogubić, bo wiele czynników odgrywa jakąś rolę w procesie formowania. Często początkujący myślą, że to głównie kwestia złego rozłożenia masy szklanej w bańce. Faktycznie, nierównomierna masa może prowadzić do defektów, ale raczej będą to miejscowe zgrubienia, prążki czy nawet pęcherze, a nie typowa owalność całego wyrobu. Z kolei złe pokrycie smarem wewnętrznej powierzchni formy rzeczywiście może utrudnić wyjęcie szkła, bo wyrób się przylepia, ale finalnie to raczej prowadzi do uszkodzeń powierzchni, rysek czy nawet pęknięć, a nie do deformacji w kształcie owalu. Dobór kształtownika też jest ważny, ale odnosi się do nadawania formy, detali czy faktury, a nie bezpośrednio do zmiany przekroju z okrągłego na owalny. W praktyce, największy wpływ na owalność ma właśnie nieumiejętne wyjęcie z formy, kiedy szkło traci swój idealny kształt przez nierównomierne naciski lub zbyt szybkie schłodzenie jednej strony. Spotkałem się już z opinią, że to kwestia tylko samego formowania, ale standardy w hutnictwie wyraźnie wskazują na wagę tej ostatniej, niby błahej czynności. To pokazuje, jak ważne jest rozumienie każdego etapu pracy – nie tylko teorii, ale i praktyki warsztatowej. Warto więc dokładnie analizować, na którym etapie powstaje błąd, bo to pozwala uniknąć powtarzających się wad produkcyjnych i poprawia jakość szklanych wyrobów.