Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

W temacie powstawania owalności okrągłych naczyń formowanych ręcznie z obracaniem łatwo jest popaść w mylne przekonania dotyczące przyczyn tego defektu. Złe rozłożenie masy szklanej w bańce rzeczywiście wpływa na jednorodność ścianek czy nawet strukturę gotowego naczynia, ale raczej nie jest głównym powodem owalności, gdyż podczas obracania i formowania masa ta ulega wyrównaniu – taka jest przecież istota tego procesu. W praktyce, nawet jeśli masa na początku jest nierówno rozłożona, to odpowiednie obracanie w formie pozwala uzyskać pożądany kształt, pod warunkiem, że dalsze etapy przebiegają poprawnie. Z kolei złe przygotowanie porcji szkła za pomocą kształtownika może powodować różne wady – np. smugi, pęcherzyki czy nawet lokalne zagęszczenia masy – ale nie przekłada się bezpośrednio na owalność gotowego wyrobu. Tutaj raczej chodzi o inne defekty jakościowe, które zwykle są łatwe do zauważenia już na etapie kontroli wizualnej. Co do nierównomiernego nałożenia smaru na powierzchnię formy, ten aspekt bardzo często jest przeceniany. Oczywiście, nieprawidłowe smarowanie może powodować miejscowe przywieranie szkła do formy albo zarysowania, co jest bardzo niepożądane, ale owalność wynika bardziej z mechaniki procesu niż z samego smarowania. Takie myślenie, że każdy defekt kształtu wynika z problemów z masą lub smarem, bywa częste wśród młodszych operatorów. Tymczasem kluczowe jest zrozumienie momentu wyjęcia wyrobu z formy – tu, w branży, nie ma drogi na skróty. Nawet doskonale przygotowane szkło i idealnie posmarowana forma nie zapobiegną owalności, jeśli szkło zostanie wyjęte zanim zdąży się ustabilizować. W praktyce, to właśnie czas i kontrola procesu są decydującymi czynnikami, co potwierdzają zarówno standardy branżowe, jak i doświadczenia praktyków. Dlatego tak ważne jest zwracanie uwagi na to, kiedy i jak wyrób opuszcza formę, zamiast skupiać się wyłącznie na przygotowaniu masy czy smarze.