Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Wybór tarczy do polerowania szkła to temat, który często bywa mylony z innymi procesami obróbki. Stosowanie tarczy żeliwnej czy korundowej wydaje się logiczne przy szlifowaniu lub wstępnym obrabianiu powierzchni, jednak w przypadku końcowego polerowania szkła te rozwiązania nie sprawdzają się zupełnie. Żeliwo jest bardzo twarde i przy kontakcie ze szkłem może szybko spowodować powstanie mikroskopijnych rys, przez co powierzchnia traci swój połysk. Z mojego doświadczenia, wielu uczniów kieruje się zasadą „im twardsza tarcza, tym lepiej”, ale w przypadku szkła to zupełnie nie działa. Karborundowa tarcza, która jest jeszcze twardsza i bardziej agresywna, służy raczej do cięcia lub zgrubnego szlifowania — jej użycie do wykończenia byłoby nie tylko nieefektywne, ale wręcz niebezpieczne dla delikatnej powierzchni szkła. Również tarcze korundowe są przeznaczone typowo do obróbki metali czy ceramiki, gdzie liczy się szybkie nadanie kształtu, a nie subtelna kontrola nad połyskiem. Można łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że skoro tarcze te doskonale sprawdzają się przy innych materiałach, to i do szkła będą idealne. Jednak szkło to wyjątkowo wymagający materiał – bardzo twardy, ale też podatny na drobne uszkodzenia powierzchniowe, które natychmiast są widoczne. Dlatego profesjonalne wykończenie wymaga użycia materiałów mniej agresywnych, jak właśnie drewno, w połączeniu z odpowiednimi pastami polerskimi, które umożliwiają wydobycie pełnego połysku bez ryzyka zarysowania. Tak więc poprawne zrozumienie technologii polerowania szkła polega nie tylko na znajomości tarcz, ale też na świadomości, jakie właściwości ma materiał obrabiany i jak należy się z nim obchodzić, żeby osiągnąć pożądany efekt końcowy – gładką, lśniącą powierzchnię.