Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Wybór innego typu szlifierki niż tarczowa pozioma przy obróbce ręcznej płaszczyzn den wyrobów szklanych wynika często z błędnego założenia, że liczy się wyłącznie rodzaj materiału ściernego albo moc urządzenia, a nie sposób prowadzenia pracy czy geometria obrabianej powierzchni. Przykładowo szlifierka taśmowa pionowa, mimo że jest szeroko wykorzystywana do szlifowania krawędzi i powierzchni bocznych szkła, zupełnie nie sprawdza się przy obróbce płaskich denek. Taśmy trudno utrzymać idealnie poziomo i przez to bardzo łatwo o nierównomierne zeszlifowanie, zaokrąglenie krawędzi lub nawet uszkodzenie delikatnej powierzchni. To samo dotyczy taśmowej poziomej, która choć wydaje się podobna, w rzeczywistości umożliwia raczej szlifowanie długich płaszczyzn, a nie niewielkich powierzchni den. Z kolei szlifierka tarczowa pionowa jest świetna do precyzyjnej obróbki krawędzi, zwłaszcza przy formach o prostych bokach, natomiast nie daje odpowiedniej płaszczyzny podparcia do równomiernego docisku dna, co może skutkować niekontrolowanym przechyłem i zniszczeniem szkła. W branżowych standardach, np. w technologii wykańczania szkła stołowego, podkreśla się wyraźnie, że do uzyskania idealnie płaskiej powierzchni szlifowej najbezpieczniej jest stosować szlifierki tarczowe o poziomej osi obrotu. To minimalizuje ryzyko błędów, poprawia jakość wykończenia i ogranicza straty materiałowe. Moim zdaniem wiele pomyłek bierze się stąd, że mniej doświadczeni pracownicy mylą typ szlifierki odpowiedni do krawędzi z tym przeznaczonym do płaszczyzn. Warto zapamiętać, że geometria narzędzia musi odpowiadać geometrii detalu — i to jest absolutna podstawa w szlifowaniu szkła.