Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego
Zawód: Technik technologii szkła
Którą z wymienionych technik zdobienia hutniczego należy zastosować, aby otrzymać efekt zdobienia wyrobu widoczny na rysunku?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Technika millefiori to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i charakterystycznych sposobów zdobienia szkła hutniczego, szczególnie ceniony w Wenecji i Murano. Millefiori, czyli "tysiąc kwiatów", polega na tworzeniu wielobarwnych wzorów poprzez układanie i cięcie cienkich pałeczek szklanych (tzw. prętów trzciniastych), które po przecięciu prezentują różnorodne motywy kwiatowe lub geometryczne. Następnie te drobne elementy (nazywane czasem „pałeczkami millefiori”) zatapia się w masie szklanej lub układa na gorącej powierzchni, tworząc barwne, niepowtarzalne mozaiki. Moim zdaniem, to właśnie ta technika daje największe możliwości artystyczne i pozwala na osiągnięcie niesamowitej głębi wzoru, jakiej nie dają inne metody. W praktyce, wyroby wykonane techniką millefiori są bardzo cenione przez kolekcjonerów, a sam proces wymaga ogromnej precyzji i doświadczenia. Ucząc się tej techniki, warto zwrócić uwagę na dobory kolorów oraz na zachowanie jednolitej struktury prętów, bo to klucz do naprawdę efektownych produktów. Standardy branżowe, szczególnie w murano, bardzo cenią sobie czystość barw i dokładność ułożenia pałeczek. Widać, że na rysunku wyraźnie dominuje efekt „kwiatków”, typowy właśnie dla millefiori. To nie jest przypadkowy wzór, tylko efekt specjalistycznej, wielowiekowej tradycji szklarskiej, która moim zdaniem nigdy nie wychodzi z mody.
W zdobnictwie szkła hutniczego można łatwo pomylić pewne techniki, bo sporo z nich korzysta z barwnych wzorów i efektownych motywów. Jednak każdy sposób ma swoje konkretne cechy i zastosowania, których nie należy mylić. Technikę murrino, choć rzeczywiście wywodzi się z podobnych tradycji co millefiori, stosuje się głównie do tworzenia większych, często bardziej geometrycznych wzorów, a nie charakterystycznych, drobnych „kwiatków”, jakie widać na ilustracji – murrino częściej spotyka się w szkle rzymskim lub mozaikach, gdzie detale są mniej subtelne, a cały motyw bywa bardziej uproszczony. Powlekanie szkieł, z kolei, to proces nanoszenia kolejnych warstw szkła o różnych kolorach, co daje efekt „pierścieni”, gradientów lub przejść tonalnych – nie uzyskamy w ten sposób wyraźnych, pojedynczych motywów kwiatowych. To raczej rozwiązanie stosowane, kiedy chcemy osiągnąć efekt barwnej głębi, a nie precyzyjnie rozmieszczonych elementów dekoracyjnych. Zdobienie wzorami optycznymi to jeszcze inna bajka – tu główną rolę gra światło, odbicia i złudzenia optyczne, a nie realne, kolorowe wstawki w szkle. Wzory optyczne uzyskuje się przez specjalne formy, szlifowanie czy tłoczenie, które załamuje światło, a nie przez dodawanie barwnych pałeczek. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli millefiori z innymi technikami przez podobieństwa w nazwach i przez fakt, że każda z nich jest efektowna. W praktyce jednak, tylko millefiori daje taki zbiór barwnych, kwiatopodobnych wzorów ułożonych w masie szklanej, zgodnie z najwyższymi standardami wyrobów weneckich. Zwracanie uwagi na detale i techniczne aspekty wykonania to podstawa, żeby dobrze rozróżniać te techniki i nie wpadać w typowe pułapki myślowe, wynikające z powierzchownej analizy dekoracji.