Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

W branży szklarskiej łatwo się pomylić, bo narzędzi, które wyglądają podobnie lub mają zbliżone nazwy jest całkiem sporo. Nabel to akurat nie jest narzędzie do dokładania porcjowanej masy szklanej – raczej kojarzy się go z odciskaniem wzorów lub formowaniem specyficznych kształtów, ale nie z pobieraniem czy dolewaniem masy. Kształtownik to już w ogóle inna bajka – jego używa się do nadawania wyrobowi konkretnej formy, do modelowania zewnętrznej powierzchni, a nie do przenoszenia masy. Z kolei pałasz bywa mylony, bo to narzędzie do obracania lub kształtowania szkła w określonych warunkach, czasem pomaga nadać wyrobowi symetrię, ale nie jest wykorzystywany do dokładania kolejnej porcji gorącej masy szklanej z tygla. Według dobrych praktyk hutniczych, tylko nabierak daje możliwość bezpiecznego, precyzyjnego pobrania i transferu rozgrzanej masy szklanej do formowanego przedmiotu, bez ryzyka uszkodzenia struktury i bez niepotrzebnych strat ciepła. Z moich obserwacji wynika, że wiele pomyłek bierze się stąd, że uczniowie kojarzą każde podłużne narzędzie z możliwością 'dolepiania', ale w praktyce liczy się nie tylko kształt, ale przede wszystkim funkcja i sposób użycia. Praktyka warsztatowa pokazuje, że nabierak to absolutny standard i tak samo zaleca większość instrukcji branżowych czy podręczników dla hutników szkła. Prawidłowe rozróżnianie narzędzi to podstawa, bo od tego zależy jakość i bezpieczeństwo pracy. Warto pamiętać, że tylko nabierak zapewnia odpowiednią precyzję w tym etapie produkcji.