Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Bardzo łatwo pomylić rodzaje szkła, bo na co dzień spotykamy się najczęściej ze szkłem sodowym, a niektórzy sądzą, że szkło borokrzemowe czy ołowiowe też ma sporo kwarcu. W rzeczywistości, szkło sodowe to tzw. szkło wapniowo-sodowe, gdzie dwutlenek krzemu stanowi około 70-75% masy, a resztę uzupełniają tlenki sodu i wapnia, co poprawia jego plastyczność i obniża temperaturę topnienia – niestety, kosztem czystości chemicznej. Szkło borokrzemowe, zwane popularnie Pyrex, zawiera co prawda więcej SiO2 – około 80% – ale istotną rolę odgrywa w nim tlenek boru, podnoszący odporność termiczną i chemiczną. W branży laboratoryjnej cenione jest za stabilność, jednak nie dorównuje czystością szkle kwarcowemu. Szkło ołowiowe z kolei to zupełnie inna bajka – tu już mamy nie tylko SiO2, ale i dużą ilość PbO, który poprawia właściwości optyczne (np. zwiększa współczynnik załamania światła), lecz znacząco obniża zawartość dwutlenku krzemu, czasem nawet poniżej 60%. W praktyce, właśnie domieszki i dodatki decydują o konkretnym zastosowaniu danego szkła, a nie sama obecność SiO2. Częsty błąd polega na utożsamianiu wysokiej jakości szkła z zawartością kwarcu, podczas gdy liczą się proporcje składników i przeznaczenie. Jeśli zależy nam na maksymalnej czystości, odporności cieplnej i chemicznej, branżowe standardy jasno wskazują na szkło kwarcowe jako ten materiał, który praktycznie nie ma konkurencji w tym zakresie.