Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

W praktyce technologicznej produkcji zestawu szklarskiego bardzo łatwo pomylić różne urządzenia, bo każde z nich pełni jakąś specyficzną funkcję w linii przygotowania surowców. Kruszarka szczękowa, choć jest niezbędnym narzędziem na wcześniejszym etapie, służy głównie do rozdrabniania dużych brył surowca na mniejsze kawałki, ale nie odpowiada za precyzyjną segregację pod względem frakcji ziaren. Myślę, że wiele osób kojarzy ją z początkowym etapem obróbki, ale to jeszcze nie jest selekcja granulometryczna. Zasypnik ślimakowy natomiast to bardziej urządzenie transportowe, używane do podawania materiału w sposób ciągły – na przykład z silosu do mieszalnika czy przesiewacza. On nie ma w ogóle funkcji segregowania czy oddzielania cząstek według wielkości; jego zadaniem jest przesuwanie materiału, a nie jego klasyfikacja. Suszarka bębnowa z kolei wykorzystywana jest do usuwania wilgoci z materiału sypkiego. Oczywiście, dobrze wysuszony surowiec to podstawa przy produkcji szkła, bo wilgoć może powodować wiele problemów technologicznych, ale sama suszarka nie segreguje materiału na frakcje. Częsty błąd polega na myleniu etapów procesu – niektórym wydaje się, że każde urządzenie działające „na surowcu” jest odpowiednie do jego segregacji, a tymczasem każdy etap jest ściśle wyspecjalizowany. W zakładach szklarskich bardzo dużą wagę przykłada się do tego, by rozdzielenie frakcji przeprowadzić dokładnie – stąd stosuje się wyłącznie przesiewacze, które są zgodne z normami granulometrycznymi. Bez przesiewania, nawet najlepiej rozdrobniony czy wysuszony materiał nie nadaje się do dalszego użycia, właśnie przez brak kontroli nad uziarnieniem. Dobór złego urządzenia skutkuje złymi parametrami gotowego szkła, co może prowadzić do strat materiałowych czy nawet awarii linii produkcyjnej. Właśnie dlatego warto dobrze rozumieć różnice pomiędzy funkcjami tych maszyn i nie traktować ich zamiennie.