Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Wiele osób wyobraża sobie, że masa szklana w procesie produkcji szkła płaskiego może być zasysana, podawana kulami lub kroplami – to, szczerze mówiąc, dosyć mylące uproszczenie. Metoda ssąca rzeczywiście była używana w przeszłości, zwłaszcza przy produkcji szkła okiennego przez tzw. "ciągnienie" – pasek masy szklanej był zasysany do góry z wanny i formowany w pionowe tafle, ale nigdy nie dawało to tak perfekcyjnej płaskości, jaką uzyskujemy techniką Pilkingtona. Z kolei system kulowy nie ma właściwie praktycznego zastosowania w produkcji dużych, płaskich tafli – to raczej odnosi się do innych dziedzin, np. formowania wyrobów szklanych o kształcie kulistym, jak bańki czy ozdoby. Kroplowy sposób – podawanie masy szklanej w formie pojedynczych kropli – sprawdza się w produkcji szklanych pereł czy soczewek technicznych, ale nie przy wytwarzaniu szerokich arkuszy. Częsty błąd polega na utożsamianiu wszystkich rodzajów zasilania masą szklaną z każdą metodą produkcji szkła, a to jest poważne uproszczenie. Przy produkcji szkła płaskiego kluczowa jest równomierność i kontrola grubości tafli, która jest praktycznie nie do osiągnięcia, gdybyśmy stosowali podawanie ssące lub kroplowe. Technologia Pilkingtona, czyli float, zupełnie zrewolucjonizowała branżę: dzięki spokojnemu, ciągłemu wylewaniu masy szklanej na powierzchnię ciekłej cyny możliwe jest uzyskanie tafli o niebywałej jakości i jednolitości – zarówno jeśli chodzi o grubość, jak i płaskość. Warto zapamiętać, że każda metoda ma swoje miejsce, ale tylko float (wylewanie) spełnia rygorystyczne wymagania współczesnych standardów szkła budowlanego i technicznego.