Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Matowanie niestety nie jest najlepszym wyborem do zdobienia kryształu ołowiowego, jeśli zależy nam na podkreśleniu jego właściwości optycznych. Matowa powierzchnia rozprasza światło i tłumi efekt rozszczepiania, przez co cała „magia” kryształu po prostu ginie. Złocenie polega na nanoszeniu cienkiej warstwy złota na powierzchnię szkła – to daje efekt dekoracyjny, ale nie ma żadnego wpływu na optykę materiału. W praktyce złote elementy potrafią wręcz zasłaniać, a nawet „gasić” te niesamowite refleksy świetlne, które są wizytówką kryształu ołowiowego. Iryzowanie z kolei polega na nanoszeniu specjalnych warstw, które nadają powierzchni szkła tęczowy połysk, trochę jak na bańce mydlanej. Ten efekt jest ciekawy, ale działa raczej na płaskich powierzchniach i nie potęguje zjawiska załamania światła wewnątrz kryształu, raczej tylko zmienia wygląd zewnętrzny. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli te techniki, sądząc że każda dekoracja szkła wydobędzie z niego optyczny efekt, co niestety nie jest prawdą. W branży szklarskiej przyjmuje się, że to właśnie rzeźbienie – głębokie cięcia i szlifowanie fasetowe – pozwala wykorzystać naturalną grę światła w kryształach ołowiowych. Warto więc pamiętać, że każda technika ma swoje miejsce, ale jeśli chodzi o pokazanie pełni możliwości kryształu, rzeźbienie jest niezastąpione. Częsty błąd to skupienie się tylko na efekcie wizualnym powierzchni, zamiast na tym, jak światło przenika przez całą strukturę szkła i tworzy niepowtarzalne efekty rozproszenia i załamania.