Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Rysunki A, C i D przedstawiają wyroby, które nie zostały wykonane metodą mechanicznego formowania, co można rozpoznać zarówno po detalach ich wykończenia, jak i po ogólnej stylistyce. Dzbanek na rysunku A ma bardzo nieregularny kształt oraz charakterystyczną, wielobarwną dekorację, która najczęściej powstaje poprzez ręczne dmuchanie szkła oraz nakładanie barwników i dodatków bezpośrednio podczas procesu formowania. Taki sposób produkcji sprawia, że każdy egzemplarz jest nieco inny, często z drobnymi asymetriami czy subtelnymi różnicami grubości ścianek. Na rysunku C widzimy szklankę ozdobioną szlifem – tego rodzaju zdobienia niemal zawsze wykonywane są ręcznie po uformowaniu wyrobu, a samo szkło powstaje zwykle w procesie półautomatycznym lub ręcznym, co daje możliwość uzyskania wysokiej jakości przezroczystości i rysunku szkła. Z kolei wazon na rysunku D posiada dekoracyjne efekty barwienia, typowe dla szkła artystycznego, gdzie dominuje praca ręczna lub półautomatyczna, a nie w pełni zautomatyzowana produkcja. Wiele osób błędnie zakłada, że obecność formy lub powtarzalność kształtu zawsze oznacza mechaniczne formowanie, podczas gdy to właśnie drobne nieregularności i detale zdradzają pracę rąk ludzkich. Kluczowe jest rozpoznanie, które techniki przemysłowe – takie jak produkcja butelek czy słoików – stawiają na powtarzalność, a które, jak produkcja szkła artystycznego czy dekoracyjnego, pozwalają na unikatowość każdego egzemplarza. Moim zdaniem warto zwracać uwagę na szczegóły wykończenia, bo to one najczęściej zdradzają technologię wykonania. Branżowym standardem jest, że maszynowo formuje się głównie wyroby użytkowe przeznaczone do masowej dystrybucji, a te o walorach dekoracyjnych czy artystycznych niemal zawsze powstają tradycyjnymi metodami.