Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego
Zawód: Technik technologii szkła
Na rysunku przedstawiono schemat urządzenia do ciągnienia rur sposobem
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wybrałeś metodę Vello i to jest bardzo trafna decyzja. Sposób ciągnienia rur przedstawiony na schemacie to właśnie proces Vello, znany w przemyśle szklarskim jako jeden z najstarszych i zarazem najbardziej klasycznych sposobów produkcji rur szklanych. W praktyce polega to na tym, że surowiec szklany stopiony w wannie jest formowany przez specjalną dyszę, a następnie ciągniony pionowo w górę za pomocą pręta lub rury zwanej mandrelem. Pozwala to uzyskać rury o stosunkowo cienkich ściankach i dużej długości bez konieczności obróbki końcowej. Ten sposób wciąż znajduje zastosowanie w produkcji rur laboratoryjnych, aparatury chemicznej albo osłon do lamp, gdzie wymagana jest duża czystość i jednorodność szkła. Moim zdaniem metoda Vello jest często niedoceniana przez młodych techników, bo wydaje się archaiczna, a jednak w nowoczesnych liniach produkcyjnych jej zalety – zwłaszcza powtarzalność wymiarów i łatwość automatyzacji – są nie do przecenienia. Warto zauważyć, że zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, stabilne i precyzyjne prowadzenie mandrela oraz właściwa temperatura stopionego szkła są kluczowe, żeby uzyskać rury o wysokiej jakości. To rozwiązanie wyznaczyło standardy we współczesnym przemyśle szklarskim i do dziś jest wzorcem w wielu podręcznikach technicznych.
Schematy różnych metod ciągnienia rur szklanych mogą wydawać się do siebie podobne na pierwszy rzut oka, ale ich zasady działania i zastosowania są zupełnie różne. Przykładowo, metoda Korolewa, czyli tzw. proces ciągnienia przez dyszę poziomą, jest wykorzystywana głównie do tworzenia rur metalowych i nie jest typowa dla przemysłu szklarskiego. Tutaj materiał nie jest unoszony pionowo, tylko prowadzony poziomo, przez co nie uzyskuje się tej charakterystycznej dla szkła czystości i precyzji wymiarowej. Z kolei sposób Philipsa kojarzony jest raczej z wytwarzaniem rur metalowych z użyciem tłoka oraz matrycy i nie znajduje zastosowania przy produkcji szkła – tutaj nie wykorzystuje się techniki ciągłego unoszenia stopionego materiału przez specjalną szczelinę czy dyszę, jak w metodzie Vello. Proces Dannera polega na formowaniu rur szklanych z użyciem wałka obrotowego, do którego doprowadzane jest szkło, a następnie jest ono ciągnione pod wpływem własnej masy. Choć metoda ta jest bardzo wydajna i powszechnie wykorzystywana w produkcji rur z cienkościennego szkła, to jednak różni się zasadniczo od przedstawionego rysunku – przede wszystkim sposobem odprowadzania szkła i układem dysz. Ludzie często mylą te metody, bo na większości rysunków technicznych widzimy podobne elementy – wannę szklarską, dyszę i jakieś narzędzie do ciągnięcia. Jednak diabeł tkwi w szczegółach: układ poziomy, pionowy, obecność mandrela, albo wałka – to wszystko wpływa na końcowy produkt. Z mojego doświadczenia wynika, że błędne skojarzenia biorą się najczęściej z ogólnego podobieństwa nazw i uproszczeń w podręcznikach. Przemysł szklarski bardzo precyzyjnie rozróżnia techniki wytwórcze, bo każda metoda daje inny typ wyrobu – zarówno pod względem jakości, jak i zastosowań. Warto więc zawsze weryfikować, czy schemat faktycznie odpowiada opisowi wybranej metody, a nie sugerować się tylko nazwą.