Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

W branży szklarskiej często spotyka się nieporozumienia dotyczące wyglądu poprawnie zatopionego obrzeża. Pojęcie falistości sugeruje, że krawędź miałaby nieregularne wygięcia lub nierówności, co absolutnie nie jest pożądane – świadczyłoby to raczej o wadach produkcyjnych, złym prowadzeniu procesu zatapiania lub niewłaściwym ustawieniu palnika. Takie obrzeże nie spełniałoby podstawowych standardów jakościowych i byłoby narażone na uszkodzenia, a użytkownik mógłby się nim zranić. Z kolei ostrość krawędzi to rzecz wręcz niebezpieczna – ostre szkło bardzo łatwo powoduje skaleczenia, a poza tym taka krawędź jest bardziej podatna na wyszczerbienia i mikropęknięcia, które potem mogą rozwinąć się w większe uszkodzenia całego wyrobu. Wklęsłość natomiast kojarzy się z wgłębieniem albo rowkiem na krawędzi – podczas zatapiania dąży się raczej do delikatnego wypukłego, owalnego profilu, a nie powstawania zagłębień. Moim zdaniem, te odpowiedzi wynikają z mylenia pojęć lub braku praktycznego doświadczenia w pracy z obróbką szkła. Najczęściej spotykanym błędem jest przekonanie, że im ostrzejsza lub bardziej wklęsła krawędź, tym lepiej, podczas gdy w rzeczywistości chodzi właśnie o gładkość, zaokrąglenie i jednolity kształt. Zgodnie z praktyką warsztatową oraz normami branżowymi, poprawnie zatopione obrzeże powinno być owalne: nie ma tam miejsca na ostrość ani falistość, bo to by zagrażało bezpieczeństwu i jakości wyrobu. Warto wyrobić sobie nawyk dokładnego oględzin krawędzi po zatapianiu – to jeden z najważniejszych testów końcowych, czy szkło jest dobrze przygotowane do dalszego użytkowania czy montażu.