Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Wydłużanie czasu zatapiania, skracanie strumienia ognia czy nawet zwiększanie ilości tlenu podawanego do palnika to rozwiązania, które na pierwszy rzut oka mogą się wydawać logiczne, ale z mojego doświadczenia w branży szklarskiej rzadko kiedy przynoszą pożądany efekt, jeśli chodzi o eliminację pęcherzy gazowych na obrzeżach wyrobów. Wiele osób sądzi, że dłuższe działanie płomienia pomoże dokładniej "wygładzić" krawędź szkła i usunąć wszelkie nieczystości czy właśnie pęcherze, ale prawda jest taka, że zbyt długi czas grzania może prowadzić do przegrzewania szkła, nadtopienia krawędzi albo nawet deformacji. Z kolei skracanie strumienia ognia zwykle zmniejsza tylko intensywność procesu, ale nie rozwiązuje problemu powstawania gazów, bo przy nieodpowiedniej proporcji tlenu i gazu dalej mogą się wytwarzać pęcherze. Bardzo częstym błędem jest też zwiększanie ilości tlenu – niektórzy myślą, że bardziej "czyste" spalanie wyeliminuje jakiekolwiek zanieczyszczenia, ale w praktyce nadmiar tlenu w płomieniu powoduje powstawanie dodatkowych gazów utleniających, które jeszcze chętniej migrują do miękkiej powierzchni szkła i tworzą pęcherze. Branżowe standardy jasno mówią, że kluczowe jest precyzyjne wyregulowanie mieszanki gazowo-powietrznej. Takie podejście pozwala uzyskać optymalny płomień, zapewniający zarówno odpowiednią temperaturę, jak i minimalne ryzyko powstawania wad powierzchniowych. Często spotykam się z błędnym przekonaniem, że każda zmiana parametrów palnika daje natychmiast pozytywne rezultaty, ale bez rozumienia procesów chemicznych zachodzących podczas spalania to tylko działanie na ślepo. W praktyce zawsze najważniejsza jest kontrola ilości tlenu względem gazu – to ona decyduje, czy na gotowym produkcie będą pęcherze, czy szkło będzie idealnie gładkie.