Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

W praktyce produkcji szkła wiele osób może myśleć, że granulowanie zestawu szklarskiego służy różnym celom, na przykład skróceniu czasu transportu, opóźnieniu procesu topienia albo nawet eliminacji potrzeby mieszania. Jednak to są typowe nieporozumienia. Granulowanie nie ma na celu przyspieszania logistyki, bo transport zestawu – czy to w postaci proszku, czy granulatu – i tak jest dostosowany do wewnętrznych procedur zakładu. Opóźnianie topienia również nie jest zamierzone – wręcz przeciwnie, granulowanie powoduje, że materiał szybciej się nagrzewa i topi, dzięki większej powierzchni kontaktu z gorącym powietrzem w piecu. Eliminacja etapu mieszania też jest błędnym założeniem. Nawet jeśli zestaw jest zgranulowany, to wcześniej i tak musi być bardzo dokładnie wymieszany, żeby potem każda granulka miała dokładnie taki sam skład. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszy błąd to mylenie celów procesu technologicznego z jego skutkami ubocznymi. Granulowanie nie jest więc żadnym skrótem czy uproszczeniem, tylko działaniem celowym mającym na celu zapewnienie powtarzalności i stałości składu chemicznego wsadu. Tego wymagają nie tylko branżowe normy, ale też codzienna praktyka, bo każda zmienność w składzie zestawu od razu odbija się na jakości szkła. Dlatego myślenie, że chodzi o coś innego niż o powtarzalność składu, często wynika z uproszczeń albo braku doświadczenia z realnym procesem hutniczym. Granulowanie to przede wszystkim precyzyjna kontrola technologiczna, nie żadne wygodne rozwiązanie logistyczne czy sposób na pominięcie innych kroków produkcji.