Kwalifikacja: CES.02 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu szklarskiego

Ocena jakości szkła w praktyce wymaga bardzo skrupulatnego podejścia do obowiązujących norm oraz szczegółowego analizowania typu i wielkości defektów. Częstym błędem jest mylenie dopuszczalnych rozmiarów wad punktowych czy rys, zwłaszcza gdy nie zwraca się uwagi na precyzyjne wartości graniczne. W przypadku defektów punktowych, norma wyraźnie określa, że dla szyb zespolonych i pojedynczych formatek defekty większe niż 2,0 mm są absolutnie niedopuszczalne, niezależnie od tego, czy znajdują się w obszarze głównym, czy brzegowym. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu instalatorów i nawet projektantów zakłada, że odległość od brzegu ma decydujące znaczenie – jednak, gdy tylko średnica defektu przekroczy 2 mm, cała formatka niestety zostaje zakwalifikowana jako wadliwa. Jeśli chodzi o rysy, to sprawa też jest jasno określona: w obszarze głównym pojedyncza rysa może mieć maksymalnie 15 mm długości, a suma wszystkich nie może przekroczyć tej wartości. W obszarze brzegowym jest trochę łagodniej, ale w przypadku podanych przykładów żadna z rys nie przekroczyła tych limitów, więc formatki z rysami 12 mm lub 25 mm (przy odpowiednim dystansie od brzegu) są jeszcze akceptowalne zgodnie z normami. Często spotyka się przekonanie, że drobne defekty punktowe (np. 0,8 mm) są problemem, ale w rzeczywistości normy pozwalają na takie skazy, o ile nie występują w skupiskach. Największy błąd to bagatelizowanie wartości powyżej 2 mm przy defektach punktowych – nawet pojedynczy taki przypadek niestety dyskwalifikuje szkło z odbioru. Warto pamiętać, że przestrzeganie tych szczegółowych wymagań to nie tylko formalność, ale realna ochrona jakości produktu i bezpieczeństwa użytkowników.