Kwalifikacja: SPC.03 - Produkcja wyrobów piekarskich

W kontekście formowania chałek pojawia się sporo nieporozumień, zwłaszcza jeśli chodzi o grubość i kształt linek ciasta. Często spotyka się opinię, że najlepiej, aby linki miały jednakową grubość, bo wtedy splot będzie równy. To jednak w praktyce prowadzi do tego, że końce chałki są zbyt masywne i nieestetycznie odstają, a w miejscach łączenia powstają zgrubienia, które utrudniają zarówno splot, jak i późniejsze równomierne pieczenie. Podobnie, gdy końce linek są grubsze – taki zabieg powoduje, że chałka wychodzi nienaturalnie zdeformowana, a splot jest bardzo ciężki do zapanowania, przez co całość traci swój charakterystyczny, delikatny wygląd. Zakończenie linek kuleczkami też jest rozwiązaniem, które właściwie nie znajduje zastosowania w branży piekarskiej; to raczej pomyłka wynikająca ze skojarzenia z innymi wypiekami, gdzie stosuje się „zawijanie” końcówek, ale absolutnie nie w chałkach. Praktyka pokazuje, że najbardziej funkcjonalne i estetyczne są właśnie linki zwężane na końcach, bo wtedy splot łatwo się układa, a gotowy wypiek po rozroście i pieczeniu zachowuje proporcje oraz nie ma problemu z rozpadem. W branżowych standardach, zarówno w małych piekarniach, jak i podczas egzaminów czeladniczych, zwraca się uwagę właśnie na prawidłowe przygotowanie linek – odpowiednia długość i delikatnie zwężone końce to według mnie podstawa, o której niestety sporo osób zapomina. W rezultacie błędne założenia o jednakowej grubości czy grubszych końcach prowadzą do typowych problemów z wyglądem i strukturą chałki.