Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

Aparatura Parnasa-Wagnera bywa często mylona z innymi zestawami do mineralizacji czy destylacji, stąd łatwo wpaść w pułapkę i przypisać jej niewłaściwe zastosowanie. W technice laboratoryjnej mamy sporo podobnie wyglądających układów szklanych: do oznaczania wapnia, siarki, sodu czy innych pierwiastków. Jednak ich zasada działania i odczynnikowa „otoczka” są zupełnie inne niż w klasycznym oznaczaniu azotu. Wapń oznacza się zwykle metodami kompleksometrycznymi (miareczkowanie EDTA), płomieniowo lub spektrofotometrycznie, często po mineralizacji próbki, ale bez etapu destylacji amoniaku. W tych metodach nie potrzebujemy tak rozbudowanego układu chłodniczo-absorpcyjnego jak w Parnasie-Wagnerze, tylko raczej proste kolby, płomieniomierz, ewentualnie spektrofotometr. Siarka natomiast oznaczana jest najczęściej po utlenieniu do siarczanów, a potem w postaci osadu siarczanu baru albo metodami instrumentalnymi. Aparatura do tych oznaczeń ma inne rozwiązania konstrukcyjne, bardziej nastawione na strącanie, filtrację i pomiar turbidymetryczny czy fotometryczny, a nie na destylację lotnego produktu reakcji. Sodu zwykle nie oznacza się taką aparaturą wcale – używa się metod płomieniowych, AAS lub ICP-OES, gdzie kluczowe jest wprowadzenie próbki do płomienia lub plazmy, a nie destylacja i absorpcja gazu w roztworze. Typowy błąd myślowy polega na tym, że jeśli widzimy kolbę, chłodnicę i odbieralnik, to automatycznie kojarzymy to z „jakąś” destylacją minerałów ogółem, bez rozróżnienia, że w Parnasie-Wagnerze destylujemy konkretnie amoniak wydzielający się z form azotu organicznego. W rzeczywistości ta aparatura jest ściśle powiązana z metodą Kjeldahla i jej modyfikacjami, gdzie kluczowe jest przeprowadzenie azotu do formy amoniaku, jego odparowanie i ilościowe pochłonięcie w roztworze kwasu, a następnie dokładne miareczkowanie. Z mojego doświadczenia, dopóki nie zrozumie się, że cały układ jest „pod azot”, łatwo przypisać go do dowolnego pierwiastka i przez to gubi się sens konstrukcji i logikę klasycznej analizy chemicznej.