Agar i karagen to dwa powszechnie stosowane dodatki żywnościowe, które wykazują właściwości żelujące. Agar, pozyskiwany z czerwonych alg, jest naturalnym żelem, który jest szeroko stosowany w przemyśle spożywczym, szczególnie w produkcji deserów, galaretek oraz w kuchni wegetariańskiej jako zamiennik żelatyny. Dzięki swojej zdolności do tworzenia stabilnych żeli w temperaturze pokojowej, agar znajduje zastosowanie również w mikrobiologii jako podłoże hodowlane. Z kolei karagen, również pochodzący z alg, jest używany głównie jako stabilizator i emulgator. Jego właściwości żelujące sprawiają, że jest popularny w przemyśle mleczarskim, a także w produkcji mięsnych wyrobów przetworzonych. Przykłady zastosowania to np. wytwarzanie serów topionych, czy też jako składnik w lodach. W kontekście norm jakościowych, zarówno agar, jak i karagen muszą spełniać regulacje określone przez organy takie jak EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) oraz FDA (Amerykańska Agencja Żywności i Leków), co zapewnia ich bezpieczeństwo i skuteczność w zastosowaniach żywnościowych.
Odpowiedzi, które wskazują na tokoferol, aspartam oraz ksylitol jako dodatki o właściwościach żelujących, opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu właściwości tych substancji. Tokoferol, znany jako witamina E, jest przede wszystkim antyoksydantem, a nie dodatkiem żelującym. Jego rola w żywności polega głównie na zapobieganiu utlenianiu tłuszczów, co zwiększa trwałość produktów, ale nie wpływa na ich właściwości żelujące. Aspartam, będący słodzikiem niskokalorycznym, również nie ma żadnych właściwości żelujących. Jego funkcja ogranicza się do słodzenia żywności, co nie ma związku z tworzeniem żeli. Z kolei ksylitol to alkohol cukrowy, który jest stosowany głównie jako substytut cukru, a jego właściwości obejmują obniżanie poziomu glikemii, a nie tworzenie struktur żelowych. Typowym błędem w podejściu do tego pytania jest mylenie różnych funkcji dodatków żywnościowych. Zrozumienie specyficznych właściwości substancji oraz ich zastosowania jest kluczowe w przemyśle spożywczym, a także w kontekście regulacji prawnych dotyczących użycia tych dodatków. Właściwe rozróżnienie między funkcjami dodatków żywnościowych pozwala na ich efektywne i bezpieczne wykorzystanie w produkcji żywności.