Aby obliczyć ilość substancji w 20-procentowym roztworze o masie 440 g, należy zastosować wzór: masa substancji = (procent roztworu / 100) * masa roztworu. W tym przypadku: masa substancji = (20 / 100) * 440 g = 88 g. Ta odpowiedź jest zgodna z definicją stężenia procentowego, które określa, jaka część masy roztworu stanowi substancja rozpuszczona. W praktyce, takie obliczenia są niezwykle istotne w chemii, farmacji oraz w przemyśle spożywczym, gdzie precyzyjne dawkowanie składników jest kluczowe dla jakości produktu. Na przykład, w produkcji leków, dokładne obliczenie stężenia substancji czynnej w roztworze jest warunkiem koniecznym, aby zapewnić skuteczność i bezpieczeństwo terapii. W kontekście standardów branżowych, takie obliczenia są również zgodne z wytycznymi zatwierdzonymi przez organizacje regulacyjne, co podkreśla ich fundamentalne znaczenie w naukach przyrodniczych.
Wybór błędnych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia pojęcia stężenia procentowego oraz zastosowania wzorów do obliczeń. Na przykład, jeżeli ktoś wybrałby 420 g, mógłby mylnie przyjąć, że niemal cała masa roztworu to substancja czynna, co jest niezgodne z definicją stężenia. W rzeczywistości, 20-procentowy roztwór oznacza, że tylko 20% całkowitej masy stanowi substancja rozpuszczona. Z kolei odpowiedź 42 g mogłaby wynikać z błędnego pomnożenia masy roztworu przez niższy współczynnik procentowy, co jest typowym błędem podczas korzystania z wzorów. Innym błędnym podejściem może być myślenie, że masa substancji w roztworze jest mniejsza niż masa wody w nim zawartej, co jest także nieprawidłowe. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe nie tylko w chemii, ale również w innych dziedzinach naukowych, w których precyzyjne pomiary i obliczenia mają kluczowe znaczenie dla wyników badań i jakości produktów.