Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

W tym pytaniu haczyk polega na zrozumieniu, czym w praktyce jest bariera dla wilgoci. Wiele osób patrzy bardziej na „solidność” opakowania niż na jego właściwości fizykochemiczne i stąd biorą się pomyłki. Torba polietylenowa, mimo że jest cienka i wydaje się delikatna, w porównaniu z papierem ma zdecydowanie lepszą szczelność dla pary wodnej. Polietylen ma relatywnie niski współczynnik przenikania pary wodnej (WVTR), dlatego stosuje się go powszechnie do pakowania produktów, które nie mogą łatwo wysychać ani chłonąć wilgoci, jak pieczywo krojone, mrożonki, słodycze. W branży spożywczej jest wręcz klasycznym przykładem opakowania o przyzwoitej barierowości na wilgoć, nawet jeśli nie zawsze idealnej. Butelka szklana to już zupełnie inna liga. Szkło jest materiałem praktycznie nieprzepuszczalnym dla wody i pary wodnej, a także dla gazów. Dlatego właśnie szklane słoiki i butelki są standardem przy przetworach, napojach, koncentratach, gdzie trwałość i stabilność produktu zależy od szczelności opakowania. W normach i dobrych praktykach przyjmuje się szkło jako materiał o bardzo wysokiej barierowości. Podobnie butelka PET, choć jest tworzywem organicznym, została zaprojektowana tak, aby zapewniać dobrą ochronę przed wilgocią i akceptowalną barierę dla gazów. Stąd jej powszechne użycie do napojów, wody mineralnej, olejów. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro coś jest „plastikowe”, to na pewno przepuszcza wszystko, albo że cienka folia to żadna bariera. W rzeczywistości to właśnie papier, jeśli nie jest specjalnie powlekany, chłonie wilgoć, mięknie i przepuszcza parę wodną. Nie jest traktowany jako opakowanie barierowe, tylko raczej jako nośnik informacji, ochrona mechaniczna czy estetyczna. Dlatego odpowiedzi wskazujące na torbę polietylenową, butelkę szklaną lub PET wynikają z pomieszania w głowie wytrzymałości mechanicznej z barierowością dla wilgoci. W technologii opakowań zawsze patrzy się na skład materiału, jego strukturę i zmierzone parametry przenikania, a nie tylko na to, jak grube lub twarde wydaje się opakowanie.