Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

Klucz do tego zadania tkwi w poprawnym odczytaniu zapisu „nie więcej niż 0,50%” przy parametrze zawartości popiołu dla mąki poznańskiej typ 500. Ten zapis oznacza bardzo konkretną rzecz: wartość może być równa 0,50% lub mniejsza, ale nie może jej przekroczyć. W praktyce laboratoryjnej i w dokumentacji jakościowej granica jest twarda – wszystko powyżej to już niezgodność z normą. Częsty błąd polega na myśleniu, że skoro wynik jest „blisko normy”, to jeszcze można go uznać za spełniający wymagania, zwłaszcza gdy różnice są rzędu setnych procenta. Z punktu widzenia norm i audytów jakości tak to jednak nie działa. Jeśli mąka ma 0,45% czy 0,48% popiołu, to wciąż mieści się w przedziale dopuszczalnym, bo obie wartości są niższe niż 0,50%. Nawet jeśli ktoś intuicyjnie uważa, że 0,48% to już „prawie 0,50” i może być podejrzane, formalnie jest to w pełni zgodne z wymaganiami. W praktyce młynarskiej takie wyniki są normalne i akceptowane, mieszczą się w tolerancji procesu przemiału. Podobnie 0,50% jest nadal wartością graniczną zgodną z normą – zapis „nie więcej niż 0,50%” obejmuje również wartość równą 0,50. Błąd myślowy często polega na utożsamianiu wartości granicznej z przekroczeniem, podczas gdy przekroczeniem jest dopiero wynik wyższy, np. 0,51% czy 0,55%. Dopiero przy 0,55% mamy sytuację, w której zawartość części mineralnych jest zbyt wysoka jak na typ 500. Oznacza to większy udział okrywy ziarna, a więc mąka bardziej przypomina typ 550 lub nawet jeszcze wyższy, a nie klasyczną mąkę poznańską. Z punktu widzenia dobrej praktyki branżowej poprawne czytanie takich zapisów („nie więcej niż”, „nie mniej niż”, „w zakresie od–do”) jest absolutną podstawą przy ocenie zgodności surowca z normami i specyfikacją klienta. W realnym zakładzie błędna interpretacja mogłaby skutkować przyjęciem niewłaściwego surowca albo odrzuceniem partii, która w rzeczywistości spełnia wszystkie wymagania.