Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

Na ilustracji pokazano typowe szklane naczynko wagowe z dopasowaną pokrywką, a nie sprzęt przeznaczony do konkretnych oznaczeń typu białko w mleku czy cukier w dżemach. Tego rodzaju naczynko jest elementem podstawowego wyposażenia laboratoriów analizy żywności i wykorzystuje się je głównie w metodach suszarkowo‑wagowych, gdzie kluczowe jest bardzo dokładne oznaczenie ubytku masy po wysuszeniu próbki. W przypadku oznaczania białka w mleku stosuje się zazwyczaj zupełnie inne zestawy: butelki Kjeldahla, kolby miarowe, specjalne probówki do mineralizacji oraz destylator białkowy. Tam wynik opiera się na zawartości azotu, a nie na prostym ważeniu przed i po suszeniu. Przy oznaczaniu popiołu w mięsie używa się najczęściej tygli porcelanowych lub platynowych, odpornych na wysoką temperaturę w mufli (500–600 °C). Naczynko wagowe, takie jak na zdjęciu, nie jest przeznaczone do długotrwałego prażenia w tak wysokich temperaturach. Z kolei analiza cukru w dżemach opiera się zwykle na refraktometrii (odczyt w °Brix) albo na metodach miareczkowych, gdzie potrzebne są biurety, kolby stożkowe, refraktometr ręczny lub stołowy, a nie niewielki pojemnik do suszenia próbki. Typowy błąd myślowy polega na tym, że skoro naczynko jest uniwersalne i szklane, to można je skojarzyć z dowolnym oznaczeniem laboratoryjnym. W rzeczywistości jego konstrukcja – płaskie dno, szlif i szczelna pokrywka – jest ściśle dopasowana do procedur oznaczania wilgotności, np. mąki i innych produktów sypkich, gdzie po wysuszeniu próbki trzeba ją zabezpieczyć przed ponownym pochłanianiem pary wodnej z otoczenia, żeby wynik był zgodny z wymaganiami norm i dobrych praktyk laboratoryjnych.