Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

W wyparce próżniowej kolejność elementów nie jest przypadkowa, tylko wynika z przebiegu procesu jednostkowego odparowania. Podstawowy błąd w niepoprawnych odpowiedziach polega na „przestawianiu” pompy próżniowej i komór roboczych tak, jakby można było zacząć proces od pompowania czy skraplania, a dopiero potem doprowadzić ciepło. W praktyce przemysłowej zawsze punktem wyjścia jest miejsce, w którym zachodzi wymiana ciepła z produktem, czyli komora grzejna. To tam przekazywana jest energia potrzebna do odparowania rozpuszczalnika. Nad nią znajduje się komora oparów, bo para musi mieć przestrzeń na oddzielenie się od cieczy, uspokojenie przepływu i ograniczenie unoszenia kropel. Umieszczenie w tym miejscu pompy, jak sugerują niektóre warianty, nie miałoby sensu procesowego – pompa nie jest elementem, przez który przepływa produkt czy para, tylko urządzeniem utrzymującym wymagane podciśnienie w całym układzie. Kolejna kwestia to skraplacz. Kondensacja pary może nastąpić dopiero po jej wytworzeniu i odprowadzeniu z komory oparów. Dlatego skraplacz musi być usytuowany „za” komorą oparów, a nie przed komorą grzejną. Ustawianie skraplacza wcześniej, jak sugerują błędne konfiguracje, odwraca naturalny kierunek procesu. Typowym błędem myślowym jest traktowanie pompy jak „wejścia” do układu, bo kojarzy się z zasilaniem, oraz mieszanie schematu wyparki z układem pompowania cieczy technologicznej. W rzeczywistości pompa próżniowa działa niejako w tle – utrzymuje niskie ciśnienie w komorach i skraplaczu, odprowadzając nieskroplone gazy. Z mojego doświadczenia wynika, że gdy patrzy się na schemat, warto najpierw zadać sobie pytanie: gdzie doprowadzane jest ciepło, gdzie powstaje para, gdzie ona się skrapla i co utrzymuje próżnię. Odpowiedź na te cztery pytania praktycznie automatycznie prowadzi do poprawnej kolejności: komora grzejna, komora oparów, skraplacz, pompa.