Kwalifikacja: SPC.07 - Organizacja i nadzorowanie produkcji wyrobów spożywczych

Kasza pęczak jest typową kaszą jęczmienną, więc wszelkie skojarzenia z innymi zbożami są tutaj mylące. W technologiach zbożowo-młynarskich bardzo ważne jest rozróżnianie, z jakiego gatunku zboża powstaje dany produkt, bo od tego zależy zarówno proces obróbki, jak i końcowe właściwości użytkowe kaszy. Dość często uczniowie automatycznie łączą kasze z najpopularniejszymi zbożami, jak pszenica czy żyto, ale to skrót myślowy, który nie sprawdza się w praktyce przemysłowej. Żyto jest głównie surowcem do produkcji mąki żytniej, wykorzystywanej w piekarstwie do wypieku chleba żytniego i mieszanego. Ze względu na specyficzną strukturę ziarna oraz właściwości technologiczne, żyto praktycznie nie jest używane jako podstawowy surowiec do kasz typu pęczak. Owies natomiast kojarzy się raczej z płatkami owsianymi, otrębami czy mąką owsianą. Owszem, można z owsa uzyskać pewne produkty kaszowe, ale w typowej klasyfikacji handlowej i technologicznej pęczak jest przypisany jednoznacznie do jęczmienia. Pszenica bywa surowcem do kasz takich jak bulgur, kuskus czy kasza pszenna łamana, lecz nie do kaszy pęczak. Tu często pojawia się błąd polegający na tym, że ktoś patrzy tylko na kształt ziarna po obróbce i „na oko” dopasowuje je do znanego zboża, zamiast odwołać się do norm i nazewnictwa branżowego. W dobrych praktykach technologii zbóż bardzo podkreśla się konieczność kojarzenia nazw handlowych kasz z konkretnym surowcem: pęczak, perłowa, wiejska – jęczmień; manna, kuskus – pszenica; gryczana – gryka; jaglana – proso. Taka systematyka ułatwia później zrozumienie procesów technologicznych, bo każde zboże ma inną twardość ziarna, inny skład chemiczny i inne wymagania dotyczące obłuszczania, polerowania czy sortowania. W praktyce zakładowej pomylenie surowca skutkowałoby kompletnie innymi parametrami obróbki i produktem o nieakceptowalnej jakości, dlatego tak mocno zwraca się uwagę na poprawne kojarzenie kasz z odpowiednimi zbożami.