Odpowiedź DHCP jest poprawna, ponieważ fragment pliku konfiguracyjnego pokazuje kluczowe opcje typowe dla usługi Dynamic Host Configuration Protocol. DHCP jest protokołem sieciowym, który automatycznie przypisuje adresy IP oraz inne parametry konfiguracyjne (takie jak maska podsieci czy adres bramy) urządzeniom w sieci, co znacznie upraszcza zarządzanie dużymi sieciami. W praktyce, w środowisku biurowym lub w dużych sieciach lokalnych, DHCP pozwala administratorom na efektywne zarządzanie adresacją IP. Dzięki zastosowaniu opcji takich jak zakres adresów (range) oraz czas dzierżawy (default-lease-time), serwer DHCP może dynamicznie przydzielać dostępne adresy IP w sposób, który minimalizuje ryzyko konfliktów oraz zapewnia optymalną wydajność sieci. Warto również zauważyć, że zgodnie z najlepszymi praktykami, serwer DHCP powinien być odpowiednio zabezpieczony, aby zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi i atakom na sieć.
Wybór odpowiedzi SSH2, DDNS, czy TFTP wskazuje na pewne nieporozumienie związane z rolą i funkcjonalnością protokołów oraz serwisów sieciowych. SSH2 (Secure Shell) jest protokołem służącym do bezpiecznego zdalnego logowania oraz zarządzania systemami, co nie ma żadnego związku z przydzielaniem adresów IP. Użytkownicy, którzy myślą o SSH2 w kontekście konfiguracji sieci, mogą mylnie zakładać, że dotyczy to zarządzania adresacją, podczas gdy jego główną funkcją jest zapewnienie bezpiecznej komunikacji. Z kolei DDNS (Dynamic Domain Name System) jest technologią, która umożliwia dynamiczne aktualizowanie rekordów DNS, co jest przydatne w przypadku, gdy adres IP zmienia się często. Użytkownicy mogą mylić DDNS z DHCP, zakładając, że obie usługi pełnią podobne funkcje w zakresie zarządzania adresami. TFTP (Trivial File Transfer Protocol) to prosty protokół transferu plików, który nie ma funkcji przydzielania adresów IP ani zarządzania konfiguracją sieci, co czyni go nieadekwatnym w tym kontekście. Mylenie tych protokołów często wynika z braku zrozumienia ich specyficznych zastosowań oraz funkcjonalności w architekturze sieciowej. Aby uniknąć takich nieporozumień, istotne jest zrozumienie, że każdy z tych protokołów pełni inną rolę, a ich zastosowanie powinno być ściśle związane z wymaganiami i celami konkretnej usługi sieciowej.
