Adresy IP można klasyfikować w zależności od wartości ich najstarszych bitów. W przypadku adresu z wartością najstarszych trzech bitów równą 010 mówimy o adresie klasy A. Adresy klasy A mają zakres od 0.0.0.0 do 127.255.255.255 i są przeznaczone dla dużych sieci. W praktyce oznacza to, że adresy klasy A mogą obsługiwać ogromne liczby hostów, co jest szczególnie przydatne dla dużych organizacji i usługodawców internetowych. Standardy IETF definiują tę klasyfikację w dokumencie RFC 791, który opisuje całą strukturę adresowania IP. Dla lepszego zrozumienia, adresy klasy A używają maski podsieci 255.0.0.0, co oznacza, że pierwsza część adresu jest używana do identyfikacji sieci, a pozostałe części do identyfikacji hostów. Dzięki zrozumieniu tej klasyfikacji można lepiej projektować sieci i zasoby adresowe, co jest kluczowe w infrastrukturze informatycznej.
Odpowiedzi, które sugerują, że adres z wartością najstarszych trzech bitów równą 010 należy do klasy B, C lub D, opierają się na niewłaściwym zrozumieniu struktury adresów IP oraz ich klasyfikacji. Adresy klasy B mają najstarsze bity 10, co powoduje, że ich zakres wynosi od 128.0.0.0 do 191.255.255.255. Oznacza to, że klasy B są przeznaczone dla średniej wielkości sieci, a ich maska podsieci wynosi zazwyczaj 255.255.0.0. Adresy klasy C mają natomiast najstarsze bity 110, z zakresem od 192.0.0.0 do 223.255.255.255, przy czym używają maski 255.255.255.0, co ogranicza liczbę hostów w sieci do 254. Klasa D z kolei jest zarezerwowana dla multicastu, gdzie najstarsze bity to 1110, a zakres obejmuje adresy od 224.0.0.0 do 239.255.255.255. Typowym błędem w myśleniu jest utożsamianie wartości binarnych z adresami, bez zrozumienia, jak te wartości wpływają na klasyfikację adresów IP. Właściwe zrozumienie oraz umiejętność rozróżnienia klas adresów IP jest kluczowe dla projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.