DPCM, czyli Differential Pulse Code Modulation, to technika, która koduje różnice pomiędzy próbkami sygnału, co umożliwia efektywniejsze wykorzystanie pasma. W przeciwieństwie do PCM, które koduje każdy sygnał w sposób niezależny, DPCM przewiduje wartość kolejnej próbki na podstawie wcześniejszych próbek, a następnie koduje tylko różnicę. Taka metoda redukuje ilość danych wymaganych do przesyłania sygnału, co jest szczególnie przydatne w zastosowaniach takich jak transmisja audio i wideo, gdzie ograniczenia pasma są kluczowe. Przykładem zastosowania DPCM może być kompresja sygnałów audio w formatach takich jak MP3, gdzie oszczędność miejsca jest niezbędna, a jednocześnie zachowanie jakości dźwięku jest priorytetem. W praktyce, DPCM znajduje zastosowanie także w systemach telekomunikacyjnych oraz w kodowaniu sygnałów wideo, gdzie efektywne przesyłanie danych jest kluczowe dla jakości transmisji.
PWM (Pulse Width Modulation) to technika modulacji, która polega na zmianie szerokości impulsu w celu reprezentowania różnych informacji. Używana jest głównie w kontrolowaniu mocy silników i oświetlenia, ale nie jest to metoda kodowania różnic pomiędzy próbkami. PAM (Pulse Amplitude Modulation) to technika, która koduje informacje w amplitudzie impulsów, co również nie odpowiada opisanej metodzie. PCM (Pulse Code Modulation) to technika, w której każda próbka sygnału jest kodowana jako oddzielna wartość, co prowadzi do większego zużycia pasma w porównaniu do DPCM. W przypadku PCM, każdy sygnał jest przetwarzany niezależnie, co sprawia, że jest mniej efektywne w kontekście redukcji danych. Typowym błędem myślowym prowadzącym do wyboru tych odpowiedzi jest mylenie różnych technik modulacji oraz nieznajomość różnic w ich zastosowaniach. Aby prawidłowo zrozumieć, jak działają te techniki, ważne jest zapoznanie się z ich definicjami oraz zastosowaniami w praktyce, co pozwoli na ich właściwą identyfikację i zastosowanie w odpowiednich kontekstach.