Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi

Techniki TDM (Time Division Multiplexing), WDM (Wavelength Division Multiplexing) oraz FDM (Frequency Division Multiplexing) różnią się zasadniczo od SDM w sposobie, w jaki organizują transmisję danych. TDM dzieli czas na krótkie interwały, przydzielając każdy interwał na przesyłanie sygnału od różnych źródeł. W praktyce oznacza to, że różne sygnały korzystają z tego samego toru transmisyjnego, ale w różnych momentach czasowych, co może prowadzić do opóźnień w przesyłaniu danych. WDM z kolei polega na dzieleniu sygnału na różne długości fal świetlnych, co pozwala na jednoczesne przesyłanie wielu sygnałów przez to samo włókno optyczne. To rozwiązanie jest efektywne w optyce, ale nie wprowadza powielenia toru jako takiego. FDM natomiast wykorzystuje pasmo częstotliwości, dzieląc je na różne kanały, co pozwala na przesyłanie różnych sygnałów jednocześnie, ale z wykorzystaniem tej samej infrastruktury. W każdej z tych technik kluczowym elementem jest efektywne zarządzanie zasobami, co może prowadzić do mylnych wniosków, że ich działanie jest podobne do SDM. W rzeczywistości, SDM wyróżnia się przede wszystkim fizycznym podziałem torów transmisyjnych, co zapewnia większą niezawodność i wydajność w porównaniu do innych technik, które są oparte na dzieleniu czasu, częstotliwości czy długości fal.