Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Zawód: Technik teleinformatyk
Kategorie: Technologie sieciowe Podstawy telekomunikacji
Jakie kodowanie jest używane na styku S w ISDN BRA?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Zmodyfikowane kodowanie AMI (Alternate Mark Inversion) jest powszechnie stosowane w systemach ISDN, w tym w interfejsie podstawowym (BRA - Basic Rate Access). Kodowanie to charakteryzuje się tym, że zmiana stanu logicznego '1' jest reprezentowana poprzez zmianę poziomu napięcia, co pozwala na efektywne przesyłanie danych przy minimalizacji zakłóceń. Zmodyfikowane AMI wprowadza dodatkową zasadę, która zapobiega długim sekwencjom zer, co jest kluczowe dla synchronizacji sygnału. Przykładowo, w przypadku przesyłania danych w sieciach ISDN, zachowanie równowagi pomiędzy poziomami napięcia zwiększa odporność na błędy, a także umożliwia efektywne wykrywanie błędów w transmisji. Z tego powodu, zmodyfikowane AMI jest zgodne z normami ITU-T oraz ETSI, co czyni je preferowanym rozwiązaniem w kontekście nowoczesnych systemów telekomunikacyjnych. Zastosowanie tego kodowania w ISDN BRA potwierdza jego zalety w praktyce, gdzie niezawodność i jakość transmisji mają kluczowe znaczenie.
Wybór innych metod kodowania, takich jak Manchester, Millera czy RZ bipolarny, nie jest właściwy w kontekście zastosowania w ISDN BRA. Kodowanie Manchester stosuje zmianę sygnału w każdym bicie, co może prowadzić do wyższej przepływności potrzebnej do zachowania synchronizacji, ale nie jest optymalne dla aplikacji, które wymagają długich sesji bez przerywania. W praktyce, takie podejście może wiązać się z większymi wymaganiami na pasmo oraz złożonością w implementacji, co czyni je mniej efektywnym w kontekście ISDN. Z kolei kodowanie Millera, które łączy cechy kodowania AMI i Manchester, wprowadza bardziej skomplikowane mechanizmy, które są mniej intuicyjne i mogą prowadzić do większej ilości błędów w systemach, które nie są odpowiednio przygotowane. RZ bipolarny (Return-to-Zero) również nie jest zalecany, ponieważ charakteryzuje się tym, że sygnał wraca do zera w połowie bitu, co może prowadzić do problemów z detekcją poziomów logicznych w dłuższej perspektywie czasowej, powodując trudności w synchronizacji. Powszechnym błędem jest przekonanie, że wszystkie te metody są równoważne, podczas gdy różnice w ich działaniu i efektywności w praktycznych zastosowaniach telekomunikacyjnych są znaczące. Właściwe zrozumienie tych kodowań i ich ograniczeń jest kluczowe dla efektywnej implementacji systemów telekomunikacyjnych.