Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Zawód: Technik teleinformatyk
Który z poniższych protokołów jest klasyfikowany jako protokół wektora odległości?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
RIP (Routing Information Protocol) jest protokołem wektora odległości, który działa w warstwie sieci modelu OSI. Jego głównym celem jest umożliwienie trasowania pakietów danych w sieciach IP, poprzez wymianę informacji o trasach pomiędzy routerami. RIP wykorzystuje metrykę hop count, co oznacza, że najkrótsza trasa do celu jest określana na podstawie liczby przeskoków (hopów) pomiędzy routerami. Jednym z praktycznych zastosowań RIP jest zarządzanie trasowaniem w małych i średnich sieciach, gdzie prostota i łatwość konfiguracji są kluczowe. Protokół ten jest zgodny z standardem IETF i należy do grupy protokołów, które są szeroko stosowane w branży. Wprowadzenie RIP v2, które dodaje wsparcie dla autoryzacji i obsługi sieci CIDR, pokazuje ewolucję tego protokołu w celu dostosowania się do rosnących wymagań sieciowych. Warto również zauważyć, że chociaż RIP jest prostym protokołem, jego ograniczenia, takie jak maksymalna liczba przeskoków wynosząca 15, sprawiają, że w złożonych środowiskach zaleca się użycie bardziej zaawansowanych protokołów, takich jak OSPF czy BGP.
IDRP (Inter-Domain Routing Protocol) to protokół, który został zaprojektowany do trasowania między domenami, a więc jest bardziej skomplikowanym systemem w porównaniu do protokołów wektora odległości, takich jak RIP. IDRP wykorzystuje podejście bardziej złożone niż proste zliczanie przeskoków, operując na zasadzie wymiany informacji o trasach między różnymi autonomicznymi systemami. Z tego powodu nie można go zaklasyfikować jako protokół wektora odległości, a jego zastosowanie jest głównie w dużych, złożonych sieciach, gdzie koordynacja trasowania pomiędzy różnymi operatorami jest kluczowa. Z kolei BGP (Border Gateway Protocol) to protokół, który również nie należy do grupy protokołów wektora odległości. Działa na zasadzie wymiany informacji o trasach oraz politykach routingu, co czyni go niezbędnym w kontekście globalnego internetu. BGP używa bardziej zaawansowanych metod oceny tras, takich jak polityki prefiksów oraz różne atrybuty, co czyni go znacznie bardziej złożonym niż RIP. OSPF (Open Shortest Path First) to z kolei protokół stanu łącza, który różni się od protokołów wektora odległości tym, że nie bazuje na metryce hop count, ale na kosztach łącza, co pozwala na bardziej dokładne i efektywne trasowanie w dużych sieciach. Dlatego wiele osób może mylnie przypisywać te protokoły do grupy protokołów wektora odległości, z powodu ich zastosowania w kontekście routingu, jednak ich różnice są kluczowe dla zrozumienia ich funkcji i zastosowania w praktyce.