BGPv4, czyli Border Gateway Protocol wersja 4, jest protokołem stworzonym do wymiany informacji o trasach między systemami autonomicznymi (AS), czyli dużymi sieciami zarządzanymi przez różne organizacje. Kluczowym elementem BGPv4 jest to, że umożliwia on nie tylko wymianę informacji o dostępnych trasach, ale także selektywne wybieranie najlepszych tras na podstawie złożonych kryteriów, takich jak polityki routingu, długość trasy oraz inne atrybuty. Przykładem zastosowania BGPv4 jest zarządzanie ruchem w Internecie, gdzie różne dostawcy usług internetowych (ISP) wykorzystują ten protokół do wymiany informacji o trasach między swoimi sieciami. Dzięki BGPv4 możliwe jest zapewnienie wysokiej dostępności i redundancji, co jest kluczowe w globalnej infrastrukturze sieciowej. Zgodnie z najlepszymi praktykami, BGP powinien być konfigurowany z uwzględnieniem bezpieczeństwa, co obejmuje m.in. stosowanie mechanizmów takich jak RPKI (Resource Public Key Infrastructure), aby zapobiegać atakom związanym z manipulacją trasami.
EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) jest protokołem stosowanym wewnątrz systemów autonomicznych do wymiany informacji o trasach, ale nie jest przeznaczony do komunikacji między różnymi AS. EIGRP jest hybrydowym protokołem routingu, który łączy cechy protokołów wektora odległości i stanu łącza, co sprawia, że jest efektywny w sieciach wewnętrznych, ale nie spełnia wymagań dla wymiany danych między systemami autonomicznymi. IGRP (Interior Gateway Routing Protocol) to starszy protokół stworzony przez Cisco, również skoncentrowany na routingu wewnętrznym, a nie między AS. RIPv1 (Routing Information Protocol version 1) jest prostym protokołem routingu, który również nie obsługuje wymiany informacji między AS i ma wiele ograniczeń, takich jak brak obsługi CIDR (Classless Inter-Domain Routing). Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i wdrażania sieci. Często błędem jest mylenie protokołów wewnętrznych z tymi, które są przeznaczone do pracy na poziomie globalnym; ważne jest, aby rozpoznać potrzeby i kontekst użycia konkretnego protokołu, aby móc skutecznie zarządzać i optymalizować routing w sieci.