Standard IEEE 802.16d, znany również jako WiMAX, został zaprojektowany z myślą o zapewnieniu szerokopasmowego dostępu do internetu na dużych odległościach, typowo od 3 do 10 km, a w niektórych warunkach może nawet sięgać 50 km. WiMAX obsługuje wiele użytkowników jednocześnie, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla obszarów, gdzie tradycyjne połączenia kablowe są niepraktyczne lub kosztowne. Standard ten wykorzystuje pasma częstotliwości od 2 do 66 GHz, co pozwala na osiągnięcie wyższych prędkości transferu danych w porównaniu do technologii takich jak IEEE 802.11 (Wi-Fi). Przykładem zastosowania WiMAX są wdrożenia w miastach i na terenach wiejskich, gdzie zapewnia się dostęp do internetu w sposób efektywny kosztowo, umożliwiając jednocześnie rozwój lokalnych usług i aplikacji, takich jak telemedycyna, e-edukacja czy zdalne zarządzanie. Ponadto, WiMAX może być wykorzystywany do budowy sieci miejskich, które oferują użytkownikom szerokopasmowy dostęp do internetu z wysoką mobilnością oraz niskim opóźnieniem. W kontekście rozwoju technologii bezprzewodowej, WiMAX stanowi ważny krok w kierunku integracji różnych form dostępu do internetu.
Odpowiedzi oparte na standardach IEEE 802.11 b, IEEE 802.11 n oraz IEEE 802.15.1 nie są właściwe w kontekście tego pytania, ponieważ każdy z tych standardów został zaprojektowany z myślą o zupełnie innych zastosowaniach i zasięgach. IEEE 802.11 b, na przykład, jest jedną z pierwszych specyfikacji Wi-Fi, która działa w paśmie 2,4 GHz i zapewnia maksymalny zasięg do około 100-150 metrów w warunkach otwartych. Przy wykorzystaniu tej technologii, użytkownicy nie mogą liczyć na efektywne połączenia na dużych odległościach, co czyni ją nieodpowiednią dla zastosowań wymagających zasięgów rzędu kilometrów. Z kolei IEEE 802.11 n, który oferuje lepszą wydajność i zasięg dzięki technologiom takim jak MIMO (Multiple Input Multiple Output), wciąż ogranicza się do zasięgów rzędu 250-300 metrów w warunkach otwartych, co nadal nie spełnia wymagania dotyczącego przesyłu danych na odległość 3-10 km. Z kolei IEEE 802.15.1, znany jako Bluetooth, został stworzony do komunikacji na krótkich dystansach, zazwyczaj do 10-100 metrów, co czyni go zupełnie nieodpowiednim do przesyłu danych na większych odległościach. Zrozumienie różnic między tymi standardami jest kluczowe, aby skutecznie dobierać technologie do konkretnych zastosowań oraz optymalizować infrastrukturę sieciową. Warto zwrócić uwagę na różnorodność standardów oraz ich odpowiadające im zastosowania, aby uniknąć błędnych wniosków dotyczących ich funkcjonalności i ograniczeń.