Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi

RIP (Routing Information Protocol) jest protokołem wewnętrznego routingu, który działa na zasadzie odświeżania tras co 30 sekund i wykorzystuje liczby skoków jako metrykę do określenia najkrótszej drogi do danego celu. Jego ograniczenia, takie jak maksymalna liczba skoków wynosząca 15, sprawiają, że nie jest odpowiedni do zarządzania trasami pomiędzy różnymi autonomicznymi systemami, zwłaszcza w kontekście internetu. OSPF (Open Shortest Path First) to kolejny protokół wewnętrzny, który używa algorytmu Dijkstra do obliczania najkrótszych tras w obrębie jednego AS. Choć OSPF jest bardziej wydajnym rozwiązaniem od RIP, to również nie jest przeznaczony do wymiany informacji o trasach pomiędzy różnymi AS. EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) to zaawansowany protokół wewnętrznego routingu, który łączy cechy zarówno protokołów klasycznych, jak RIP, jak i OSPF. Chociaż EIGRP jest bardziej efektywny, to również ogranicza się do działania wewnątrz jednego AS. Wszelkie te protokoły, mimo że mają swoje zastosowania w lokalnych sieciach, nie są w stanie efektywnie zarządzać globalnym routingiem w internecie, jak ma to miejsce w przypadku BGP, który jest zaprojektowany właśnie do takich zadań. Typowe błędy w myśleniu dotyczące wyboru protokołów do wymiany informacji o trasach związane są z nieodróżnianiem routingu wewnętrznego od zewnętrznego oraz z niewłaściwym przypisaniem zastosowań poszczególnych protokołów.