Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Zawód: Technik teleinformatyk
Kategorie: Konfiguracja i administracja Protokoły i usługi sieciowe
Który protokół routingu do ustalania ścieżki bierze pod uwagę zarówno stan łącza, jak i koszt trasy?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
OSPFi (Open Shortest Path First) to protokół rutingu, który wykorzystuje algorytm Dijkstra do wyznaczania najkrótszej ścieżki w oparciu o stan łącza i koszt trasy. OSPF jest protokołem wewnętrznego bramy, który działa w architekturze hierarchicznej, co pozwala na efektywne zarządzanie dużymi sieciami. Protokół ten dzieli sieć na obszary, co umożliwia zredukowanie złożoności routingu oraz ogranicza wymiany informacji o stanie łącza tylko do istotnych tras. OSPF jest w stanie dynamicznie dostosować się do zmian w sieci, co oznacza, że w przypadku awarii łącza czy zmiany kosztów tras, protokół szybko znajdzie nową, optymalną trasę. Dzięki zastosowaniu metryki kosztu, OSPF pozwala na bardziej precyzyjne wyznaczanie tras niż protokoły, które opierają się wyłącznie na liczbie skoków. Z tego powodu OSPF jest powszechnie stosowany w dużych sieciach korporacyjnych oraz w środowiskach ISP, gdzie ważne jest efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz minimalizacja opóźnień.
IGRP (Interior Gateway Routing Protocol) to protokół, który był stosunkowo często używany przed pojawieniem się nowszych rozwiązań, lecz jego zastosowanie w nowoczesnych sieciach jest mocno ograniczone. IGRP korzysta z metryki, która uwzględnia różne parametry, takie jak szerokość pasma, opóźnienie, niezawodność oraz obciążenie łącza. Jednak nie bierze pod uwagę rzeczywistego stanu łącza w czasie rzeczywistym, co czyni go mniej elastycznym w porównaniu do OSPF. RIPv2 oraz RIPv1 to protokoły oparte na prostym algorytmie wektora odległości, które obliczają trasy na podstawie liczby skoków, a nie rzeczywistego kosztu lub stanu łącza. RIPv1, będący starszą wersją, nie obsługuje również przesyłania informacji o maskach podsieci, co ogranicza jego użyteczność w bardziej złożonych sieciach. RIPv2 wprowadza pewne ulepszenia, ale nadal nie jest w stanie konkurować z bardziej zaawansowanymi protokołami, takimi jak OSPF, które oferują dynamiczne aktualizacje i lepsze zarządzanie trasami. Typowym błędem jest mylenie metody obliczania tras i nieuznawanie znaczenia uwzględnienia stanu łącza oraz kosztów w procesie rutingu, co prowadzi do nieoptymalnych decyzji w zarządzaniu ruchem sieciowym.