Odpowiedź PON (Passive Optical Network) jest właściwa, ponieważ schemat blokowy przedstawia architekturę charakteryzującą się jednym centralnym urządzeniem, zwanym OLT (Optical Line Terminal), które łączy się z wieloma urządzeniami końcowymi, zwanymi ONU (Optical Network Unit), za pośrednictwem splitterów optycznych. Taki model umożliwia efektywne rozdzielenie sygnału światłowodowego na wiele odbiorników, co jest kluczowe w nowoczesnych sieciach telekomunikacyjnych. PON jest szeroko stosowany w dostępie szerokopasmowym, w tym w usługach FTTH (Fiber To The Home), co pozwala na szybkie i niezawodne połączenia internetowe. Dzięki zastosowaniu technologii optycznych, PON oferuje znacznie większą przepustowość w porównaniu do tradycyjnych rozwiązań miedziowych, takich jak DSL. W standardach takich jak ITU-T G.983 czy G.984 opisano różne typy sieci PON, które zapewniają różne poziomy wydajności i zasięgu, co czyni je elastycznymi i dostosowanymi do licznych zastosowań. Wiedza na temat PON jest niezbędna dla inżynierów i specjalistów w dziedzinie telekomunikacji, którzy pracują nad rozbudową infrastruktury światłowodowej, co w dzisiejszych czasach staje się coraz bardziej istotne.
Wybrane odpowiedzi, takie jak DSL (Digital Subscriber Line) czy HFC (Hybrid fibre-coaxial), są przykładem technologii, które znacząco różnią się od architektury PON. DSL, oparty na miedzi, ogranicza się do bezpośredniego połączenia z centralą telefoniczną, co skutkuje mniejszą przepustowością i ograniczonym zasięgiem. Specjalizuje się w dostarczaniu usług szerokopasmowych na krótkich dystansach, co powoduje, że w bardziej rozległych obszarach może prowadzić do problemów z jakością sygnału i prędkością transmisji. Podobnie HFC, która łączy kabel koncentryczny z technologią optyczną, jest bardziej złożona i narażona na zakłócenia oraz ograniczenia w wydajności w porównaniu z jednorodnym podejściem, jakie oferują sieci PON. Z kolei FOX (Fast Optical Cross-connect) odnosi się do technologii przełączania sygnałów optycznych, a nie do dostępu szerokopasmowego, jak w przypadku PON. Często mylone podejścia sprowadzają się do niezrozumienia różnic między typami sieci telekomunikacyjnych oraz ich zastosowaniami. Ważne jest, aby mieć świadomość, że każda z tych technologii ma swoje specyficzne zastosowania, które powinny być dobierane w zależności od wymagań danego projektu oraz infrastruktury. Zrozumienie tych różnic pozwala na lepsze planowanie i wdrażanie rozwiązań telekomunikacyjnych w praktyce.
