Wavelength Division Multiplexing (WDM) to technika zwielokrotnienia, która wykorzystuje różne długości fal świetlnych do jednoczesnej transmisji wielu sygnałów w jednym włóknie optycznym. WDM jest kluczowym elementem nowoczesnych sieci telekomunikacyjnych, umożliwiającym zwiększenie pojemności transmisyjnej infrastruktury optycznej. Dzięki zastosowaniu WDM, operatorzy sieci mogą efektywnie wykorzystywać istniejące zasoby, zwiększając jednocześnie prędkości transferu danych oraz redukując koszty związane z budową nowych linii. W praktyce, WDM znajduje zastosowanie w dużych sieciach dostępowych oraz w centrach danych, gdzie dużą ilość informacji należy przesyłać szybko i niezawodnie. Standardy takie jak ITU-T G.694.1 definiują parametry techniczne dla WDM, co zapewnia interoperacyjność urządzeń od różnych producentów. Przykładem zastosowania WDM mogą być systemy komunikacji optycznej używane przez operatorów telekomunikacyjnych do przesyłania sygnałów telewizyjnych, internetowych i telefonicznych przez jedną linię światłowodową.
Techniki zwielokrotnienia, takie jak Frequency Division Multiplexing (FDM), Time Division Multiplexing (TDM) i Code Division Multiplexing (CDM), to metody umożliwiające jednoczesne przesyłanie wielu sygnałów, ale każda z nich działa na innych zasadach i nie jest stosowana w kontekście, który ilustruje rysunek. FDM dzieli pasmo częstotliwości na wiele kanałów, gdzie każdy sygnał jest transmitowany na innym zakresie częstotliwości. Ta technika ma zastosowanie w tradycyjnych systemach radiowych, ale nie jest używana w przesyłach optycznych, gdzie kluczowym aspektem jest różnorodność długości fal. TDM z kolei polega na przypisywaniu czasów transmisji sygnałów, co oznacza, że sygnały nie są przesyłane równocześnie, ale w różnych przedziałach czasowych. Takie podejście sprawdza się w telekomunikacji, ale nie pozwala na efektywne wykorzystanie pasma w systemach optycznych, które operują z wykorzystaniem wielu długości fal. CDM, stosujące unikalne kody do rozróżniania sygnałów, również nie jest techniką stosowaną w przesyłach optycznych, a bardziej w komunikacji radiowej. Wybierając odpowiedzi inne niż WDM, można dojść do mylnych wniosków, z powodu niewłaściwego skojarzenia różnych technik zwielokrotnienia z ich zastosowaniem w kontekście optycznym. Kluczowym błędem jest nieuznawanie, że WDM jest jedyną z wymienionych technik, która jest dostosowana do pracy z długościami fal światła, co czyni ją niezbędną dla współczesnych rozwiązań telekomunikacyjnych.
