SS7, czyli Signaling System No. 7, to kluczowy protokół stosowany w telekomunikacji, który umożliwia wymianę informacji sygnalizacyjnych między węzłami sieci. Jego głównym celem jest zarządzanie połączeniami telefonicznymi oraz przesyłanie informacji o usługach, takich jak SMS, roaming czy identyfikacja numerów. SS7 jest szeroko stosowany w sieciach telefonii komórkowej, a także w sieciach stacjonarnych, ponieważ zapewnia nie tylko efektywność, ale także bezpieczeństwo przesyłanych danych. Protokół ten oparty jest na architekturze, która pozwala na odseparowanie sygnalizacji od samego przesyłania głosu, co przekłada się na lepszą skalowalność i elastyczność sieci. Przykładem zastosowania SS7 jest proces zestawiania połączenia, w którym system sygnalizacji przesyła informacje o dostępności abonentów oraz wykonuje procedury związane z autoryzacją i fakturowaniem. Standard ten jest uznawany za fundament współczesnych sieci telekomunikacyjnych i jest zgodny z normami ITU-T.
R1 oraz R2 nie są standardowo uznawanymi systemami sygnalizacji w telekomunikacji. R1 oznacza wiele rzeczy w różnych kontekstach, ale nie odnosi się do uznanego systemu sygnalizacji. R2 jest używany w kontekście starszych technologii, ale nie ma zastosowania w nowoczesnych sieciach, które korzystają z bardziej zaawansowanych protokołów, takich jak SS7. Z drugiej strony, SS9 nie istnieje jako standard sygnalizacji. W rzeczywistości, SS7 jest rozwinięciem systemu sygnalizacji, które zyskało na znaczeniu w latach 80-tych XX wieku, a jego następcy już nie noszą takiej nazwy. Posługiwanie się tymi terminami może prowadzić do nieporozumień, ponieważ w telekomunikacji kluczowe jest stosowanie właściwych standardów. Błędem myślowym jest także mylenie różnych protokołów sygnalizacyjnych z innymi aspektami sieci, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków. Profesjonalista w dziedzinie telekomunikacji powinien znać aktualne standardy i rozumieć ich zastosowanie w praktyce, co pozwala na efektywne zarządzanie i rozwój infrastruktury telekomunikacyjnej.