Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Zawód: Technik teleinformatyk
Zastosowanie kodów pseudolosowych z różnych źródeł dla każdego z użytkowników, co skutkuje ich zwielokrotnieniem, oznacza
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
CDM (Code Division Multiplexing) to technika zwielokrotnienia, która polega na używaniu kodów pseudolosowych do rozdzielenia sygnałów od różnych użytkowników w tym samym kanale transmisyjnym. Każdy użytkownik jest przypisany do unikalnego kodu, co pozwala na równoległe przesyłanie danych bez zakłóceń. Przykładem zastosowania CDM są systemy komunikacji bezprzewodowej, takie jak CDMA (Code Division Multiple Access), które wykorzystują tę metodę w sieciach komórkowych. Umożliwia to efektywne wykorzystanie pasma, ponieważ wiele sygnałów może być transmitowanych jednocześnie, a odbiornik może je oddzielić na podstawie unikalnych kodów. Dobrą praktyką w projektowaniu systemów opartych na CDM jest zapewnienie odpowiedniej długości kodów, co minimalizuje ryzyko kolizji i interferencji między użytkownikami. W standardach telekomunikacyjnych, takich jak IS-95, CDM jest kluczowym elementem strategii zarządzania pasmem, co przyczynia się do zwiększenia wydajności i pojemności sieci.
WDM (Wavelength Division Multiplexing) to technika, która polega na dzieleniu sygnału optycznego na różne długości fal, co pozwala na równoległe przesyłanie wielu kanałów przez jeden kabel światłowodowy. To podejście jest szczególnie efektywne w systemach optycznych, gdzie różne długości fal mogą być używane do przesyłania danych jednocześnie. Przykładem może być infrastruktura internetowa, gdzie WDM zwiększa przepustowość sieci. TDM (Time Division Multiplexing) z kolei działa na zasadzie podziału czasu, gdzie dostęp do kanału jest przydzielany użytkownikom w różnych przedziałach czasowych. Tego rodzaju multiplexing jest często stosowany w systemach telekomunikacyjnych, ale nie wykorzystuje kodów pseudolosowych. FDM (Frequency Division Multiplexing) wykorzystuje różne pasma częstotliwości do przesyłania sygnałów, co również różni się od CDM, ponieważ nie bazuje na kodach, a na rozdzielaniu częstotliwości. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami wynikają z mieszania różnych technik multiplexingu. Każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania i nie można ich stosować zamiennie. Kluczem do poprawnego zrozumienia jest dostrzeganie różnic w metodologii, a także kontekstu, w jakim są używane. Znajomość tych zasad jest istotna, aby prawidłowo rozwiązywać zadania związane z telekomunikacją i inżynierią sieciową.