Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi

WDM (Wavelength Division Multiplexing) to technika, która polega na dzieleniu sygnału optycznego na różne długości fal, co pozwala na równoległe przesyłanie wielu kanałów przez jeden kabel światłowodowy. To podejście jest szczególnie efektywne w systemach optycznych, gdzie różne długości fal mogą być używane do przesyłania danych jednocześnie. Przykładem może być infrastruktura internetowa, gdzie WDM zwiększa przepustowość sieci. TDM (Time Division Multiplexing) z kolei działa na zasadzie podziału czasu, gdzie dostęp do kanału jest przydzielany użytkownikom w różnych przedziałach czasowych. Tego rodzaju multiplexing jest często stosowany w systemach telekomunikacyjnych, ale nie wykorzystuje kodów pseudolosowych. FDM (Frequency Division Multiplexing) wykorzystuje różne pasma częstotliwości do przesyłania sygnałów, co również różni się od CDM, ponieważ nie bazuje na kodach, a na rozdzielaniu częstotliwości. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami wynikają z mieszania różnych technik multiplexingu. Każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania i nie można ich stosować zamiennie. Kluczem do poprawnego zrozumienia jest dostrzeganie różnic w metodologii, a także kontekstu, w jakim są używane. Znajomość tych zasad jest istotna, aby prawidłowo rozwiązywać zadania związane z telekomunikacją i inżynierią sieciową.