Kiszonka to pasza, która jest fermentowana w kontrolowanych warunkach, co pozwala na zachowanie i skoncentrowanie składników odżywczych, w tym witamin, w szczególności witaminy K i z grupy B. Proces kiszenia polega na zakwaszaniu paszy, co sprzyja rozwojowi korzystnych bakterii mlekowych, a także ogranicza rozwój pleśni i patogenów. Dzięki temu kiszonka jest nie tylko źródłem witalnych witamin, ale również korzystnych probiotyków, które wspierają zdrowie układu pokarmowego zwierząt. W praktyce, kiszonka jest szczególnie wartościowa w żywieniu bydła, ponieważ zwiększa przyswajalność składników odżywczych, co przekłada się na lepszą wydajność mleczną i przyrosty masy ciała. W myśl standardów żywieniowych, kiszonka powinna być integralną częścią diety zwierząt, zwłaszcza w okresach, gdy dostępność świeżej trawy jest ograniczona, co jest szczególnie ważne w użytkowaniu paszy w sezonie zimowym.
Otręby, słoma oraz siano, mimo że są powszechnie stosowane w żywieniu zwierząt, nie zapewniają kompletnych zasobów witamin. Otręby, będąc produktem ubocznym przemysłu młynarskiego, są bogate w błonnik oraz składniki mineralne, ale ich zawartość witamin, zwłaszcza rozpuszczalnych w tłuszczach, jest ograniczona. W żywieniu zwierząt, szczególnie bydła i trzody chlewnej, błędne jest poleganie wyłącznie na otrębach jako głównym źródle paszy, ponieważ mogą prowadzić one do problemów z trawieniem i niedoborów żywieniowych. Słoma, będąca produktem ubocznym zbiorów zbóż, ma niską wartość odżywczą i jest głównie źródłem włókna, co czyni ją mało efektywną w kontekście dostarczania witamin. Z kolei siano, choć lepsze od słomy, w zależności od jakości i sposobu zbioru, może nie zawierać wystarczającej ilości witamin, zwłaszcza jeśli było przechowywane przez dłuższy czas. Osoby pracujące w branży rolniczej powinny brać pod uwagę te aspekty, aby właściwie zbilansować dietę zwierząt i uniknąć niedoborów żywieniowych, które mogą prowadzić do problemów zdrowotnych i obniżonej wydajności produkcji. Właściwe stosowanie kiszonki jako źródła witamin jest zatem kluczowe dla zapewnienia zdrowia i dobrostanu zwierząt.