Poekstrakcyjna śruta sojowa to produkt uboczny uzyskiwany podczas ekstrakcji oleju sojowego, który charakteryzuje się wysoką zawartością białka, wynoszącą zazwyczaj od 44% do 48%. Dzięki tej wysokiej zawartości białka, śruta ta jest szeroko stosowana w żywieniu zwierząt hodowlanych, zwłaszcza w dietach monogastrycznych, takich jak świnie czy drób. Białko sojowe jest źródłem niezbędnych aminokwasów, co czyni je wartościowym składnikiem diety zwierząt. W praktyce, dodatek śruty sojowej do pasz pozwala na zwiększenie ich wartości odżywczej i zaspokojenie potrzeb pokarmowych zwierząt w różnych fazach ich wzrostu. W hodowli zwierząt stosuje się ją zgodnie z obowiązującymi normami, takimi jak normy wydane przez Krajowy Związek Hodowców Zwierząt, co zapewnia odpowiednią jakość i bezpieczeństwo pasz. Dodatkowo, zawartość białka w śrucie sojowej wpływa na wydajność produkcji mięsa, jaj oraz mleka, co jest istotnym czynnikiem w ekonomice produkcji rolnej.
Wybór odpowiedzi dotyczących wody, węglowodanów lub tłuszczu jako głównych składników poekstrakcyjnej śruty sojowej oparty jest na nieporozumieniach związanych z jej składem chemicznym i funkcją w diecie zwierząt. Woda, mimo że jest istotnym składnikiem pasz, nie jest kluczowym elementem w składzie śruty sojowej, która jest suszonym produktem i zawiera jedynie minimalne ilości wilgoci. Stwierdzenie, że śruta sojowa jest bogata w węglowodany, również jest błędne; jej skład chemiczny wskazuje na dominację białka, a zawartość węglowodanów jest znacznie niższa. Co więcej, w przypadku tłuszczu, chociaż śruta sojowa może zawierać śladowe ilości tłuszczu, jej główną zaletą jest wysoka zawartość białka, a nie lipidów. Oparcie diety zwierząt na składnikach bogatych w węglowodany lub tłuszcze zamiast białka może prowadzić do niedoborów żywieniowych, co wpływa na zdrowie i wydajność zwierząt. Niezrozumienie roli białka w diecie zwierząt może prowadzić do nieprawidłowego doboru pasz, co obniża efektywność produkcji zwierzęcej oraz ich wyniki zdrowotne.