Kwalifikacja: INF.10 - Obsługa oprogramowania i sprzętu informatycznego wspomagających użytkownika z niepełnosprawnością wzrokową

Temat wyboru dysku twardego do komputera jest często źródłem nieporozumień, głównie przez brak świadomości, jak bardzo rodzaj nośnika wpływa na całą wydajność systemu. Tradycyjne dyski HDD (Hard Disk Drive) opierają się na wirujących talerzach i mechanicznym ramieniu z głowicą – ich czasy dostępu i prędkości odczytu/zapisu są obecnie nieporównywalnie niższe od nowoczesnych SSD. Typowym błędem jest przekonanie, że pojemność lub cena są ważniejsze niż prędkość działania – a przecież w realnym użytkowaniu każdy, kto chociaż raz przesiadł się ze starego HDD na SSD, zauważa gigantyczną różnicę. HDD Fusion Drive, stosowany głównie przez Apple, to kompromis łączący HDD z niewielką ilością pamięci flash – niby przyspiesza dostęp do najczęściej używanych plików, ale ciągle całość ogranicza wolny talerzowy dysk; to nie jest rozwiązanie dla kogoś, kto oczekuje maksymalnej wydajności. Z kolei eMMC, czyli Embedded MultiMediaCard, to pamięć spotykana raczej w tanich laptopach i tabletach – jej osiągi są wyraźnie słabsze nawet od klasycznych SSD SATA. Moim zdaniem wybór eMMC to raczej kompromis cenowy, nie jakościowy – no chyba, że mówimy o komputerach bardzo podstawowych lub urządzeniach mobilnych. Problem z myśleniem tylko o pojemności, bez uwzględniania typu dysku, prowadzi do tego, że nawet bardzo mocny procesor czy dużo RAM-u nie wykorzysta swojego potencjału, jeśli dane będą wczytywane powoli z dysku. Branżowe standardy od lat wskazują, że jeśli zależy nam na responsywności systemu, szybkim ładowaniu aplikacji i ogólnie komforcie pracy, to wybór dysku SSD jest obecnie bezdyskusyjny. Nawet w środowiskach profesjonalnych – grafika, montaż, programowanie – dysk ma ogromny wpływ na efektywność, więc inwestycja w HDD czy eMMC to dziś już raczej krok wstecz.