Kwalifikacja: INF.10 - Obsługa oprogramowania i sprzętu informatycznego wspomagających użytkownika z niepełnosprawnością wzrokową

W grafice komputerowej często myli się pojęcia grafiki wektorowej i rastrowej. Najczęstszy błąd polega na utożsamianiu obrazu z pikselami, jednak grafika wektorowa działa na zupełnie innych zasadach. Tutaj nie ma czegoś takiego jak pojedynczy piksel, cały obraz opiera się na opisie matematycznym kształtów, a nie na macierzy punktów barwnych jak w grafice rastrowej. Stąd też nie występuje zjawisko utraty ostrości przy powiększaniu, bo program czy przeglądarka za każdym razem przelicza kształty od nowa i renderuje je z pełną szczegółowością. To właśnie w grafice rastrowej powiększanie prowadzi do rozmycia i „pikselozy”, czego doświadcza się np. przy rozciąganiu zdjęcia w programie Paint czy Photoshop. Jeśli chodzi o realizm – grafika rastrowa jest zdecydowanie lepszym wyborem do przechowywania zdjęć lub bardzo szczegółowych, realistycznych obrazów, bo potrafi odwzorowywać miliony drobnych szczegółów i przejść tonalnych. Wektor nie nadaje się do zdjęć, bo ograniczony jest do płaskich kolorów i wyraźnych kształtów, co sprawdza się np. w logotypach, ikonach czy schematach technicznych. Częsty błąd to myślenie, że grafika wektorowa zawsze jest lepsza – tak nie jest, bo wszystko zależy od zastosowania. W praktyce projektanci zawsze dobierają technikę do konkretnego zadania. Co ciekawe, popularne formaty rastrowe jak JPG, PNG czy GIF nie nadają się do skalowania, a wektorowe SVG czy EPS są właśnie projektowane do bezstratnych powiększeń. Naprawdę warto rozumieć tę różnicę, bo od tego zależy jakość i możliwości późniejszej obróbki grafiki – i to zarówno w pracy zawodowej, jak i przy domowych projektach.