Kwalifikacja: INF.10 - Obsługa oprogramowania i sprzętu informatycznego wspomagających użytkownika z niepełnosprawnością wzrokową

Wielu użytkowników sądzi, że na dyskach FAT32 można zapisywać pliki o dowolnej wielkości, na przykład 2 000 MB, 3 000 MB czy nawet 5 000 MB. Takie przekonanie wynika często z tego, że dzisiejsze nośniki pamięci mają ogromną pojemność, a ograniczenia systemu plików nie są aż tak oczywiste na pierwszy rzut oka. Z technicznego punktu widzenia FAT32 był projektowany w latach 90. i już wtedy narzucano na niego limit rozmiaru pojedynczego pliku ze względu na 32-bitowe adresowanie rozmiaru w strukturze katalogów. Taka liczba bitów pozwala na zapisanie maksymalnie 4 294 967 295 bajtów na jeden plik, co daje dokładnie 4 GB minus 1 bajt (a więc około 4 000 MB). Jeśli próbujemy skopiować plik większy niż ten limit – na przykład film FullHD ważący 5 000 MB lub obraz systemu o rozmiarze 4,5 GB – system operacyjny po prostu nie pozwoli na zapis, niezależnie od ilości wolnego miejsca na dysku. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu ludzi myli rozmiar partycji (czyli ile danych da się ogółem zapisać) z rozmiarem pojedynczego pliku, przez co są przekonani, że można zapisać plik 5 000 MB, jeśli tylko jest miejsce. To niestety nieprawda dla FAT32. Starsze systemy, niektóre konsole do gier oraz urządzenia sieciowe często korzystają jeszcze z FAT32 i wtedy ten limit potrafi sprawić kłopot. W takich przypadkach lepiej od razu użyć NTFS lub exFAT, które dopuszczają pliki o znacznie większej wielkości i nie ma tu tej nieintuicyjnej blokady. Dobre praktyki mówią, że przed formatowaniem nośnika do FAT32 warto się upewnić, czy nie będziemy musieli zapisywać na nim większych plików, bo potem już nie przeskoczymy tej bariery bez zmiany systemu plików.